________________
ભાગ્ય પલ્ટો
ર૪૧ તેમની શોધ માટે મોકલી દીધા છે. તમે ધીરજ ધરે. થેડી જ વારમાં એ સૌનું આપણને મિલન થશે.”
ના, વિજયસેન! ના. હું જરાય ધીરજ ધરી શકું તેમ નથી. મારું અંતર એ સૌને મળવા અધીરું બની ગયું છે. આહ! એ બિચારાએ અત્યારે કયાં હશે? કેવી રીતે રહેતાં હશે? નહિ. હું પોતે જ તેમની શોધ માટે જઈશ.” એમ કહી ભીમસેન ઊભું થયે.
“પણ આપની સાથે આવું છું. ચાલે આપણે બંને સાથે મળીને તેમની તપાસ કરીએ.’ વિજયસેને લાગણી ભર્યા અવાજે કીધું.
અનેક સુભટોના રસાલા સાથે આ બંને રાજવીએ, સુશીલાની શેધમાં ભમવા લાગ્યા. બીજા અને સુભટો નગરમાં ઘૂમી રહ્યા હતા. આથી આ બધા નગર બહાર શોધ કરવા લાગ્યા.
ભમતાં ભમતાં સૌ નગરના કિલ્લા આગળ આવ્યા. ભીમસેન અને વિજયસેન ઝીણી નજરે કિલ્લાની એક એક જગ્યા તપાસી રહ્યા હતા. ઘણુવાર સુધી કિલ્લાની આસપાસ સૌ રખડયા. કયાંય પત્તો ન લાગ્યું. ત્યાં ઈંટો ને ધૂળ સિવાય કેઈની વસ્તી ન હતી. છતાંય સૌએ શેાધ જારી રાખી. છે ત્યાં બાળકના રડવાનો અવાજ સંભળા. ભીમસેને
એ અવાજ ઓળખી કાઢયે. તે હર્ષથી બેલી ઊઠઃ | ‘વિજયસેન ! વિજયસેન ! કુમારે મળી ગયા. જુએ. હણે કેતુસેનના રડવાને અવાજ સંભળાય છે.” ભી. ૧૬
