________________
૨૧૨
ભીમસેન ચરિત્ર દુખ જોયું નથી જતું. બિચારાં બાળકો! ફૂલ જેવા કમળ છે હજુ તે. અને એ પૂરા ખીલીને વિકાસ પામે તે પહેલાં તે તેમના ઉપર વેદનાઓને કાળઝાળ તાપ પડવા માંડે છે ! એ માસુમ બાળકની અસહાય નજર ! તેમનું એ. રૂદન ! તેમનાં આંસુ હે ભગવાન ! મારું કાળજુ ચીરી
નથી સહન થતી એ સ્વજનની વેદના ! નથી જે. જતો એ સૌને પરિતાપ !
હે વિધાતા! હવે તે મારી આ જિંદગીને તું અંત જ આણ. મારે નથી જીવવું. મેત કરતાં પણ વધુ કષ્ટદાયક આજ મને મારું જીવન લાગે છે. એ જીવનને તું હવે નાશ કર... નાશ કર...”
શોકથી વ્યાકુળ બનેલે ભીમસેન ફરી આત્મહત્યાના વિચાર કરવા લાગે.
ભીમસેન સમજુ હતે. જૈનધર્મનું જ્ઞાન ને સંસ્કાર પામેલો હતો. આથી પોતાનાં આ દુઃખે માટે તેણે કોઈને દોષ ન કાઢ. હરિનો તેણે જરાય વાંક ન કાઢયે.
દેખીતી હકીકત તે એવી જ હતી. હરિજેણે તેના ઉપર જે સંકટ ન ઉતાર્યું હોત તે આજ તેને આ દુઃખના દાવાનળમાં શેકાવું ન પડયું હતું. આ માટે તે હરિર્ષણ ઉપર ભારેભાર ક્રોધ કરી શકો હોત. પરંતુ એવું તેણે કંઈ જ ન કર્યું. બધે જ દેષ તેણે પિતાના અશુભ કર્મોને જ જે. વારંવાર તેણે પિતાનાં કર્મો માટે પસ્તા કયે.
