________________
વિધાતા ? આમ કયાં સુધી ?
૨૧૧ ' અરે ! ભગવાન ! આ તે મારી કેવી જિંદગી છે સુખને શ્વાસ હજી તે મેં માંડ લીધું હતું, ત્યાં એ દૈવ! તે આ દુઃખને દીર્ઘ નિઃશ્વાસ મને કયાં આપે?”
કેવા ઉમંગ અને ઉલ્લાસથી હું સ્નાન કરી રહ્યો હતે ! કેટકેટલા અરમાનથી હું મારા હૈયાને ભરી રહ્યો હતો! સુશીલાની સ્મૃતિમાં હું સ્કુતિ અનુભવી રહ્યું હતું ! ઘણું સમયે પત્ની અને પુત્રનું મિલન થશે. હાથમાં હવે દ્રવ્ય હોવાથી ગરીબાઈ અને ભૂખમરાનો અંત આવશે. સુખને રેજ રટલે હશે.શાંતિની રજ નિંદર હશે. બાળકે પણ લાડ પ્યાર ને સુખ સગવડમાં ઉછરશે.
કેટલું રમ્ય સ્વપ્ન હું નીહાળી રહ્યો હતો ! પણ હાય ! મારા ભાગ્યને કંઈ જુદુ જ મંજૂર છે. હું સુખી થવાના પ્રયત્ન કરું છું. એ મને દુઃખ જ આપે છે.
અને પણ કે મૂર્ખ ! કંથા મૂકીને સ્નાન કરવા ગયે. એમ ન કર્યું હેત તે આજ આ દશા ન આવત ને ! આ કિનારે લાંગરેલું નાવ ફરી પાછું ડૂબી ન જાત ને?
પણ ના, સ્નાન તે નિમિત્ત જ છે. મારુ ભાગ્યે જ અવળું છે. મારા પૂર્વભવનાં અશુભ કર્મોને ઉદય આજ સેળે કળાએ ખીલી ઊઠે છે. એ કર્મો જ પરિપાક આજ હું લણી રહ્યો છું.
પણ આમ કયાં સુધી દુખની ઝડીઓ વરસતી રહેશે? કયાં સુધી ભાગ્ય મને છેતરતું રહેશે !
હવે તે આ યાતનાઓ નથી સહન થતી. સુશીલાનું
