________________
૧૮૦
ભીમસેન ચરિત્ર તે આપ. તેમને નિરાંતની ઊંઘ તે આપ. શૈશવના નિર્દોષ આનંદ અને મસ્તી તે આપ.
વિધાતા ! તારી નિયતાની આ બધી વાત મારે કેને કહેવી? આ બધું દુઃખ જાણે તને ઓછું હતું, તે તે મારા સ્વામીને પણ બહાર પરદેશ મોકલી દીધા. તેમના વિના તે મારી દશા જળ વિનાની માછલી જેવી થઈ ગઈ છે. છ માસમાં જ તેઓ પાછા આવવાનું કહી ગયા હતા. આ જ તો બાર બાર માસનાં વહાણાં વહી ગયાં વિધાતા ! હજુ પણ મને તેમનાં દર્શન નથી થયાં.
વિધાતા ! કયાં છે મારા સ્વામી? કયાં છે એ તે કહેતેઓ જ્યાં છે ત્યાં સુખી તે છે ને ? તેમનું શરીર તો સારું છે ને? ત્યાં એ શું કરે છે? વાયદો આપીને પણ હજી તે કેમ પાછા આવ્યા નથી ? અરે ઓ ! નિષ્ફર વિધાતા ! મને કંઈક તે જવાબ આપ.” પતિની યાદે સુશીલા વધુ વ્યગ્ર બની ગઈ. બોલતાં બોલતાં તેનાથી મટે અવાજે રડી પડાયું. ભીમસેનની આંખમાંથી તે ચોધાર આંસુ દદળી રહ્યાં હતાં. પોતાના પરિવારની આ દશા જોઈ તેનું હૈયું અંદરથી પોક મૂકીને રડતું હતું.
માના રડવાનો અવાજ સાંભળી બંને બાળકે જાગી ગયાં અને પૂછવા લાગ્યાં : “મા ! મા ! તું કેમ રડે છે ? તને શું થયું છે? મા !”
બાળકને જાગી ગયેલાં જોઈ સુશીલાએ પોતાના શાકને સંભાળી લીધો અને ઝડપથી પોતાનાં આંસુ લૂછી નાખ્યાં.
