________________
સુશીલાને સંસાર
૧૮ વિધાતા ! કઈ માતા પિતાના બાળકને દુઃખી જોઈ શકે ? મારાથી એમનું દુ:ખ નથી સહન થતું.
કયાં એ રાજકુળનાં સંતાને ? એક વખત તેઓ છત્રપલંગમાં પિઢતાં હતાં, મેવા-મિઠાઈ આરોગતાં હતાં, સેનાના ઝૂલે ઝૂલતાં હતાં. હીરા-મોતીના રમકડે રમતાં હતાં. કીનખાબ અને જરીનાં કપડાં પહેરતાં હતાં. એક કરતાં એકવીસ વસ્તુ તેમને મળતી હતી. આજ્ઞા પણ નહોતી કરવી પડતી. વગર કીધે જ બધું તેમને મળી જતું હતું. સદાય આનંદ અને મસ્તીમાં રહેતાં હતાં. રાત પડે નિરાંતે સૂઈ જતાં હતાં. સવારે ઊઠી ફરી ખેલકૂદમાં પડી જતાં હતાં.
અને કયાં આજનાં મારાં આ બાળકો? કહે છે વિધાતા ભૂખે ઉઠાડે છે પણ ભૂખે સૂવાડતું નથી. - વિધાતા ! હું તને પૂછું છું, કયાં છે તારે આ ન્યાય ? મારા બાળકો બબ્બે દિવસથી ભૂખ્યાં જ સૂઈ જાય છે અને ભૂખ્યાં જ ઊઠે છે અને જ્યારે તેમને ખાવાનું મળે છે ત્યારે પણ તે લૂખું-સૂકું, એઠું–જૂહું.
અરે એ વિધાતા ! તું મારા બાળકે પાછળ શા માટે પડે છે? તેમને બિચારાઓને તે સુખે જીવાડ. તેમને રાજ ન આપે તે કંઈ નહિ. સેનાના ગૂલે ન મૂલવે તે જે કંઈ નહિ. તેમને મસાલા દૂધ ને ભારે મીઠાઈ ન ખવડાવે તે કંઈ નહિ, તેમને પહેરવા કિંમતી પોષાક ન આપે તે કંઈ નહિ, પણ તેમને નિરાંતે બે ટંકને લખેસૂકે રોટલે તો રેજ આપ. તેમને પહેરવાં પૂરતાં કપડાં
