________________
સાવા નો સ્વીકાર સર્વજ્ઞતા એ ધર્મનું મૂળ છે. તીર્થંકર પરમાત્મા ની દિવ્યધ્વનિમાં વસ્તુસ્વરૂપ, વિશ્વનું સ્વરૂપ, ધર્મનો માર્ગ, સર્વ કંઈ જે પ્રકાશીત થયું તે સર્વજ્ઞતા ને અનુસરી ને જ થયું.
કેવળજ્ઞાન ની એક સમયની પર્યાયમાં અનંત દ્રવ્યો પૃથક પૃથક જણાય, પ્રત્યેક દ્રવ્યના અનંત ગુણો પૃથક –પૃથક જણાય, પ્રત્યેક દ્રવ્યોના પ્રત્યેક ગુણની ત્રિકાળવર્તી પર્યાયો એક એક પૃથક જણાય,
અને એક એક પર્યાય ના અવિભાગ પ્રતિચ્છેદ પૃથક પૃથક જણાય. નિશ્ચયથી તો કેવળી ભગવાન પોતાના અભેદ સ્વભાવને જ તન્મયપણે જાણે છે અને નિર્વિકલ્પ અનુભૂતિની અવસ્થામાં જ રહે છે.
આટલા બધા, એટલે કે બેહદ અને અપાર, શેયો, યુગપ (એક જ સમયે) એક સામટા જણાય. વળી આ જ્ઞાન શેયોથી ન થાય, દ્રવ્યન્દ્રિયો થી ન થાય, ભાવેન્દ્રિયો થી ન થાય, નિમિત્તોથી ન થાય, પણ જ્ઞાન સ્વભાવથી જ થાય. અને અનેકને જાણવા છતાં જ્ઞાન અનેકપણે ન થાય પણ અખંડ રહે, અભેદ રહે, એકરૂપ રહે.
આવી અનંતી કેવળજ્ઞાનની પર્યાયો જે સ્વરૂપમાં અંતર નિમગ્ન છે તે સર્વજ્ઞ ભગવાન નો દ્રવ્યસ્વભાવ.
અહો શું જ્ઞાનની અનંતતા! શું જ્ઞાનની સુક્ષમતા !! શું જ્ઞાનની દિવ્યતા!!!
આવો જ અચિંત્ય મહિમાવંત જ્ઞાનસ્વભાવી ભગવાન આત્મા તે હું. સ્વભાવદ્રષ્ટિ થી આવી સ્વપરપ્રકાશક શકિત નો પરિપૂર્ણ જ્ઞાન ભંડાર ભગવાન આત્મા તે હું.
આ રીતે વિચારદશાએ મને સર્વજ્ઞની સત્તાનો સ્વીકાર આવે છે, સર્વજ્ઞ ભગવાનની શ્રધ્ધા થાય છે અને મારા પોતાના સર્વજ્ઞ સ્વભાવની પ્રતીતિ થાય છે.
ભાવના ભવનાશીની
• ૨૬,
