________________
જવાબઃ
પ્રમાણનું નિરુપણ હોવું જોઈએને ?
પ્રભુ વીરે પણ મૂળ શાશ્વતી વાતો અને પ્રમાણોને જણાવ્યા છે. ગંગા સિંધુ વગેરેનું વર્ણન પણ પ્રભુવીરે પ્રભુ આદીશ્વરજીના સમયપ્રમાણે નું જ કર્યુ છે. જો એમ ન હોય તો ક્ષેત્ર સમાસ ગ્રંથના કર્તા તો પૂ. આચાર્ય શ્રી રત્નશેખર સૂરીશ્વરજી છે. તેઓ તો પ્રભુ વીરથી ૧૫૦૦ વર્ષ પછી થયા છે. આટલા કાળમાં તો બીજા અનેક પરિવર્તનો થયા હોય. એટલે પરિવર્તન પામતા ક્ષેત્રાદિનું વર્ણન ક્ષેત્રસમાસાદિમાં ન જ થઈ શકે. ગ્રંથોની વાતો વારંવાર ફેરવવી પડે તે બરાબર ઉચિત નથી.
માટે ગ્રંથોના વર્ણનો મૂળ પ્રમાણ ના જ વર્ણનો કરાયેલા હોય છે. કોઈપણ જીવ કોઈનો માર્યો મરતો નથી. પણ કોઈના મૃત્યુનું નિમિત્ત આપણે ન બનીએ. અથવા આપણા ચિત્તમાં હિંસાના પરિણામ ન આવે તે માટે હિંસાના પચ્ચકખાણ છે, મહાવ્રતમાં ત્રિવિધ ત્રિવિધ પચ્ચખાણ હોય અહિંસા એટલે હિંસા ન કરવી એમ કહેવા કરતાં સર્વ જીવ પ્રત્યે મૈત્રિભાવ ને નિર્વિકાર પ્રેમભાવ ને કેળવવો એ અર્થ છે. અભેદ ભાવ પેદા થાય પછી હિંસાના પરિણામ ન આવે. ભલે હિંસક ભાવ ન હોય પણ સાથે મૈત્રિભાવ પણ નહોય જયણા ઉપયોગ ન હોય અને કોઈ જીવનું મૃત્યું થઈ જાય તો તે હેતુ હિંસા છે. જ્યારે કોઈ ડોક્ટર કોઈ દરદીના રોગ દૂર કરવા ઓપરેશન કરે તે દરમ્યાન તેનું મૃત્યુ થઈ જાય. તો તે હેતુ હિંસા નથી સ્વરુપ હિંસા છે. મહાવ્રતમાં વ્રતનું પાલન દ્રવ્ય ક્ષેત્ર કાળ ભાવથી પૂર્ણપણે છે. જ્યારે ગૃહસ્થને પોતાને જરૂરી એવી ગૃહસ્થ લાયક ક્રિયા કરવી જ પડે છે. જો કોઈ શ્રાવક આખો દિવસ સામાયિક પૌષધ કર્યા કરે, પણ પોતાની જરુરી આજીવિકાનું સાધન પણ ઉભું ન કરે. અને બીજા ઉપર આધાર રાખી જીવન ચલાવે રાખે તે બરાબર નથી ઉચિત નથી. તેને હતવીર્ય કહ્યો છે. ધર્મપ્રવૃત્તીમાં તેને જેવો જોઈએ તે વીર્યોલ્લાસ ન આવે. ભક્તિવંત આત્મા સાધર્મિક ભક્તિ કરે, પણ સામે
ΣΟ
