________________
આનંદઘન પદ
-
૬૮
૧૧૧
જેમ એકજ માટીમાંથી જુદા જુદા આકારો બનાવી જગત તેને જુદા જુદા નામ આપે છે તેમ એકજ પરમાત્મ તત્ત્વને જુદા જુદા આકારો આપી તેને જુદા જુદા નામોથી જગત ભજે છે. કોઈ એને શિવ કહે છે, કોઈ એને વિષ્ણુ કહે છે, કોઈ બ્રહ્મા કહે છે, કોઈ એને અલ્લાહ-ખુદા કહે છે, કોઈ રહેમાન કહે છે, કોઈ મહાવીર કહે છે, કોઈ તેને ઈશુ કહે છે, તેમની તરફ રાગ-દ્વેષ રૂપ ઘૃણા દૃષ્ટિ ન રાખતાં સર્વને સમભાવે જોનારા સાચા સાધક સંતો વિરલા હોય છે. બાકી અજ્ઞાન જગતે તો મૂર્ત આકારોમાં મારા તારાનો આરોપ કરી અનુભવ રસને ગ્રંથોમાં કે આગમોમાં વિશ્રામ કરતો બનાવી દીધો છે. આજે અનુભવની વાતો શાસ્ત્રોમાં સંગ્રહાયેલી રહી છે અને તે અનુભવની વાતો આપણે ઘણી કરીએ છીએ પણ તે અનુભવ રસ જેનાથી પ્રાપ્ત થાય તેવા અનુભવ જ્ઞાનીની પાસે જઈ તેમની સેવા સંગતિ કરતા નથી તેમજ તેમણે ચીંધેલા માર્ગે ચાલી જીવનને સાધનામય બનાવતા નથી એટલે અનંતકાળ વીતવા છતાં આજે આપણને પરમ મહારસની પ્રાપ્તિ થતી નથી. આવી રીતના કોટી ગમે ઉપાયો કરવા છતાં તે બાવરાને સત્ સ્વરૂપ પ્રાપ્ત થનાર નથી નથી ને નથીજ. તે માટે તો અનુભવી સંત મહાત્માઓની સત્ સંગતિ રૂપ સેવા ભક્તિ પ્રમાદ રહિત પણે કરવી પડશે અને આપણી ચેતના શક્તિને અંતરમાં વાળવી પડશે. આ અતિભારે કઠિન માર્ગ છે.
શીતલ સફલ સંત સુર પાય, સઁવૈ સદા સુછાંઈરી વંછિત ફલે ટળે અનવંછિત, ભવ સંતાપ બુઝાઈરી......
સાધુ સંત પુરુષોની સંગતિ એ કલ્પવૃક્ષ, કામધેનુ અને ચિંતામણી જેવી છે. જેમ સૂર્યના તાપથી તપેલા મુસાફરને વડ વૃક્ષની છાયા ઠંડક આપે છે તેમ સાધુ સંતોના ચરણ કમળની ઉપાસનાથી તેના રક્ષક દેવો શાંતિ આપે છે. સાધુ સંતોની સેવા કરવાથી પરમાત્માની કૃપા ઉતરે છે અર્થાત્ આત્મામાંથી દોષો નીકળી ગુણો પ્રગટે છે જે આત્મામાં શાંતિ-સમાધિ-પ્રસન્નતા રૂપ શીતલતાનો અનુભવ કરાવે છે. સાધુ સંતોની પવિત્ર હૃદયે કરેલી ભકિત સુંછાંઈરી એટલે પુણ્યાનુબંધી પુન્યનો બંધ કરાવે છે જેનાથી વાંછિત ફળની પ્રાપ્તિ થવા સાથે ભવોભવના સંતાપ, વ્યાધિ, જન્મ, જરા, મૃત્યુ, રોગ, શોક વગેરે દૂર
સંયોગ માત્ર આત્માથી પર અને ભિન્ન છે.