________________
૩૪૦
એકાદશ પ્રકાશ, પછી જ્ઞાનાદિ લક્ષ્મીવાન, અચિંત્ય વીર્યવાળે યેગી, બાદરકાયયેગને વિષે રહીને, બાદર (સ્થળ) વચન અને મનના યોગોને ઘણા થોડાજ વખતમાં રોકે. ૫૩,
सूक्ष्मेण काययोगेन काययोगं स बादरं रुंध्यात् ।
तस्मिन्ननिरुद्धे सति शक्यो रोद्धं न सूक्ष्मतनुयोगः ॥५४॥ પછી સૂમકાય વેગમાં રહી, બાદરકાય વેગને રેપ કરે, કેમકે તે બાદરકાય ગ રેક્યા સિવાય, સૂમકાય રેગ રોકી શકાતું નથી. ૫૪.
वचनमनोयोगयुगं सूक्ष्म निरुणद्धि सूक्ष्मतनुयोगात् ।
विदधाति ततो ध्यानं मूक्ष्मक्रियममूक्ष्मतनुयोगम् ।। ५५।। પછી સૂક્ષ્મ શરીર ગની મદદથી, સૂમ વચન અને મને યેગને રેકે. ત્યાર પછી સૂકમક્રિયા અને અસૂક્ષ્મ શરીર ગમય ધ્યાન કરે. ૫૫
तदनंतरं समुच्छिन्नक्रियमाविर्भवेदयोगस्य ।
अस्यांते क्षीयते त्वऽघातिकर्माणि चत्वारि ॥५६॥
ત્યાર પછી અગીને સમુચ્છિન્ન કિયા પ્રગટ થાય છે. અર્થાત્ સર્વક્રિયાને વ્યવહેદ થાય છે.) આના અંતમાં ચાર અઘાતિ કમેંને ક્ષય થાય છે. પ૬.
તેજ બતાવે છે. लघुवर्णपंचकोद्दिरणतुल्यकालमवाप्य शैलेशीं । क्षपयति युगपत्परितो वेद्यायुर्नामगोत्राणि ॥ ५७ ।। લઘુ પાંચ અક્ષરે બોલી શકાય તેટલા વખતની શિલેશી અવસ્થા (પહાડની માફક સ્થિર અવસ્થા) ને પામી, એકી સાથે વેદની, આયુષ્ય, નામ અને ગોત્ર એ ચારે કર્મોનો સર્વસ્થ ખપાવે. ૫૭.
औदारिकतैनसकार्मणानि संसारमूलकारणानि । हित्वेह ऋजुश्रेण्या समयेनकेन याति लोकांतम् ॥५८।'
અહી સંસારનાં મૂલ કારણ ઔદારિક, તેજસ અને કાર્મણ શરીરને ત્યાગ કરી, સમપ્રેણિએ એક સમયે લોકને અંતે જાય છે. ૫૮.
नोव॑मुपग्रहविरहादधोपि वा नैव गौरवाभावात् ।
योगप्रयोगविगमात् न तियंगपि तस्य गतिरस्ति ॥५९।। તે યોગીના આત્માઓ લેકથી આગળ ઉંચા (અલોકમાં) જતા
