________________
( ૩૩૩) હવે નવાનગરમાં ત્યાંના રાજાને એક હર્મજિત( હડમતઠક્કર) નામનો (લુહાણ જ્ઞાતિને ) કેષાધિકારી એટલે ખજાનચી હતે. તે ખજાનચી તે વર્ધમાનશાહ તથા પદ્ધસિંહશાહપર દ્વેષ ધારણ કરતોથકે કંઈક છલ શોધવા લાગ્યો. એક વખતે તે ખજાનચીએ કંઇક રાજ્યકાર્ય માટે ત્યાંના રાજા પાસેથી નવ હજાર મુદ્રિકાઓની એક ચીઠ્ઠી વર્ધમાનશાહપર લખાવી. પછી તે ચીઠ્ઠીની રકમપર બે મીંડીએ પિતે વધારીને તે ચીઠ્ઠી તેણે નવલાખ મુદ્રિકાઓની કરી, તથા તે ચીઠ્ઠી તેણે સંધ્યાકાળે વર્ધમાનશાહના હાથમાં આપી. ત્યારે વર્ધમાનશાહે પણ તે ચીઠ્ઠી વાંચી આશ્ચર્ય પામી પદ્ધસિંહને બેલા
વ્યા. પદ્મસિંહ પણ તે ચીઠ્ઠી વાંચી આશ્ચર્ય પામી વિચારવા લાગ્યા કે, કઈ પણ દુષ્ટ માણસની પ્રેરણાથી ખરેખર રજા અમારી પાસેથી નવલાખ મુદ્રિકાઓની માગણી કરે છે. વળી આજે તે ભંડારમાં પણ કેવલ નવહજાર મુદ્રિકાએ સીલકમાં છે. માટે હું આના સંબંધમાં હમણાજ રાજા પાસે જઈ તેની તપાસ કરૂં. એમ વિચારી તેણે પોતાના મહટા ભાઈને કહ્યું કે, હે બાંધવ! આપ હમણા આ હડમતડકરને લઇને વખારે પધારો, અને હું પણ હમણાજ ત્યાં વખારે આવી પહોંચું છું. એમ કહી તે પદ્ધસિંહશાહ રાજાને મલવા માટે તુરત તેમના મેહેલમાં ગયા. પરંતુ ભાવાભાવના યોગે અંત:પુરમાં પધારેલા રાજા પણ તેમને મળી શક્યા નહી પછી હવે શું કરવું? અરીતે દિગમૂઢ થયેલા તે પદ્ધસિંહશાહ જ્યારે ત્યાંથી પાછા વળી ચાલવા લાગ્યા, ત્યારે માર્ગમાં તેમને ઘડપણથી જર્જરિત શરીરવાળો એક ધાગી મળે, અને તે એગીએ તે પદ્મસિંહશાહ પાસે ભોજન અપાવવાની યાચના કરી. તે વખતે ચિંતાતુર દરવવાળા એવા પણ તે પદ્ધસિંહ શાહે પિતાના ઉદાર સ્વભાવથી તે યોગીરાજને કદઇની દુકાનેથી ઘેવરનું ભજન અપાવ્યું. તેથી સંતુષ્ટ ચિત્તવાળા તે યોગીરાજે પસિંહ શાહને કહ્યું કે, હે વત્સ! આજે તું ચિંતાતુર જે કેમ દેખાય છે ત્યારે તે પદ્મસિંહ શાહે પણ ટુંકાણમાંજ તે યોગીરાજને પિતાની ચિંતાને વૃત્તાંત કહી સંભળાવ્યો. તેજ ક્ષણે તે યોગીરાજે પિતાની જટામાંથી એક જડીબુટી કહાડીને તે પદ્ધસિંહના હાથમાં આપી. ત્યારબાદ તે પદ્ધસિંહશાહ જેટલામાં તે જડીબુટીને જુએ છે, તેટલામાં તે યોગીરાજ અદશ્ય થઈ ગયું. પમસિંહશાહે આમતેમ આસપાસ ઘણું તપાસ કરી, પરંતુ તે યોગીરાજ નજરે આવ્યો નહી. ત્યારબાદ તે આશ્ચર્ય પામેલા પદ્મસિંહ શાહને યાદ આવ્યું કે, ખરેખર આ તેજ