________________
( ૨૮૬ )
જોજગાએ રાજાઓ તથા નાગરિકેથી સત્કાર કરાતો અનુક્રમે તે સંઘ કુશલક્ષેમે ભાદરનામની નદીના કિનારા પર આવી પહોંચે. તંબુ ખેડનારા નોકરેએ તે નદીના બને કિનારાઓ પર મનહર તંબુઓ ઉમા કરી દીધા. હાથી, ઘોડા, ખચરે અને ઉટે નદીના જલમાં પડીને ઈચ્છા મુજબ કીડા કરતા થકા નદીના નિર્મલ જલને પણ ડેઈલી નાખીને મલીન કરવા લાગ્યા. સંઘના લેકે પણ તે નદીમાં સ્નાન કરતા થકા વિવિધ પ્રકારની જલકીડા કરવા લાગ્યા. પછી ભેજન કર્યા બાદ સંઘના સઘળા મનુષ્ય વિવિધ પ્રકારની ધર્મકિયા તથા વાર્તાવિને આદિક કરતા થકા શત્રિએ નિદ્રાદેવીને આધીન થયા, તથા લેકને સઘળે કેલાહલ શાંત થયે, સાધુસાવીઓને સમુદાય પણ પૌરૂષીપાઠ કર્યા બાદ નિદ્રાધીન થયો. તે સમયે કેવલ ચેકીમાટે જાગતા શસધારી સુભરખેવાલેના શબ્દો, ઘોડાઆ દિકના હેપારવાદિકનાં શબ્દો સંભળાતા હતા. એવામાં મધ્યરાત્રિના સમયે શ્રીમાન શ્રી કલ્યાણસાગરસૂરિજી પોતાના તંબુમાં નિકારહિત થઈ જાગી ઉઠયા. તે સમયે તેઓએ નજદીકના વડવૃક્ષના કેટરમાં રહેલા ભેરવનામના પક્ષિયુગલને ભયાનક લિકિલારાવ સાંભળે. તે સાંભળી વિસ્મય પામેલા ગુરૂમહારાજ પિતાના તંબુના દરવાજા પાસે આવ્યા. એવામાં તે પક્ષિનું જોડલું તે વડના વૃક્ષ પરથી ઉડીને સંઘપતિના તંબુપર જઈ બેઠું, અને ત્યાં બેસી અત્યંત નિષ્ફર શબ્દથી કિલકિલારાવ કરવા લાગ્યું. ત્યારે શકુન તથા નિમિત્તજ્ઞાનમાં નિપુણ એવા તે ગુરુમહારાજે વિચાર્યું કે, અરે !! આ કાળચેઘડીયાવખતે સંઘપતિનાં તંબુપર બેઠેલું આ પક્ષિનું જોડલું નિષ્ફરશદાથી કિલકિજલારાવ કરતું થયું ખરેખર કંઇક વિઘને સૂચવે છે. એમ વિચારી તે આચાર્ય મહારાજે તુરત પોતાના તંબુમાં પોતાના આસન પર બેસી ગ
છાધિષ્ઠાયિકા મહાકાલીદેવીનું સ્મરણ કર્યું. સ્મરણ કરતાં તે જ ક્ષણે તે દેવી ત્યાં પ્રકટ થઈ કહેવા લાગ્યાં છે, હે પૂજ્ય! આ સમયે આપે મારૂં શામાટે સ્મરણ કર્યું છે? ત્યારે આચાર્ય મહારાજે કહ્યું કે, હે માતાજી! આ ભરવપક્ષીનું જોડલું સંઘપતિના તબુપર બેસીને આ સમયે નિષ્ફર શબ્દ કરતુંથ કયા ભયને સૂચવે છે? ત્યારે તે દેવીએ કહ્યું કે પ્રભાતે તે સંઘપતિના મરણાંત ભયને સૂચવે છે. માટે પુણયશાલી એવા આપે તે બન્ને સંઘપતિમાઓને તમારી સાથે લઈને, તથા તે બન્નેના તમારે હાથ ઝાલીને પ્રભાતે ચાલવું. આપના પુણ્યપ્રભાવથી