________________
( ૨૬૪ ) રત્નસાગરજી નામના પોતાના ઉપાધ્યાયજીને ત્યાં જવાનો હુકમ કર્યો. એવીરીતે ગુરૂમહારાજે હકમ કરેલા એવા તે શ્રીરત્નસાગરજી - પાધ્યાય પણ ત્યાં નવાબસાહેબના જનાનંખાનામાં તે બેગમની પાસે જવાને તૈયાર થયા. ત્યારે તે નવાબસાહેબે પણ તેમને બેસવા માટે પતાની પાલખી આપવા માંડી. ત્યારે ઉપાધ્યાયજીએ કહ્યું કે, હે ને! અમે મુનીઓ વાહનપર બેસીએ નહી. પગે ચાલીને જ અમો ત્યાં આપના અંતઃપુરમાં આવીશું. તે સાંભળી આશ્ચર્ય પામેલા તે નવાબસાહેબ પણ તે ઉપાધ્યાયજીમહારાજની સાથે જ પોતાના પરિવારસહિત પગે ચાલીને જ પોતાના અંત:પુરમાં આવ્યા. ગુરૂમહારાજ પણ ઇવહી પડિમીને એક બાલસાધુસહિત તે નવાબસાહેબની સાથે જનાનખાનામાં તે બેગમ પાસે આવ્યા. તે સમયે ત્યાં તે બેગમ પણ શીતયુક્ત તાવથી પીડાતી થકી તથા જેના શરીરમાં ફકત હાડકાં અને ચામડી જ રહેલી છે એવી થઇથકી, પલંગ પર સુતી સુતી રૂદન કરતી હતી, તથા મૃત્યુની ઈચ્છા કરતી હતી.
પછી ગુરુમહારાજ પણ નવાબની આજ્ઞા લઈને તે બેગમના પલંગ પાસે સ્થાપન કરેલી એક પાટને પિતાના આધાથી પ્રમાજન કરી તે પર બેઠા. નવાબસાહેબ પણ ત્યાં એક ખુરસી પર બેઠા. પછી તે શ્રીમાન રત્નસાગરજી ઉપાધ્યાયજીની આજ્ઞાથી એક દાસીએ ધોયેલી સફેદ સાડી લાવીને ઉપાધ્યાયજીને આપી, પછી ઉપાધ્યાયજી મહારાજે પણ મહાકાલીદેવીનું ધ્યાન ધરીને, તથા તે કપડાની સફેદ સાડીને જ્યારાપહારમંત્રથી મંત્રીને તે સાડી પાછી દાસીને આપી. પછી ગુરુમહારાજે આજ્ઞા કરવાથી તે દાસીએ તે સાડીવડેબેગમસાહેબનું સમસ્ત શરીર ઢાંકી દીધું. પછી ગુરુમહારાજે ઉઠીને પોતાને ઓદ્યો તેણીના પલંગપર અધર આકાશમાં ફેર, તથા પોતાના મનમાં જરાપહારમંત્રનો પાઠ કર્યો. થોડા વખત પછી ગુરુમહારાજે હુકમ કરવાથી તે દાસીએ તે સાડીને બેગમના શરીર પરથી ઉતારીને એક પાટલા પર રાખી. તે વખતે તે નવાબસાહેબ તો એક મુંગા માણસની પેઠે મૌનજ ધારી બેઠા હતા, તે તે સઘળી ક્રિયા જોતા હતા. તેજ ક્ષણે તે બેગમસાહેબ પણ તાવ ઉતરી જવાથી બીછાનાપરથી ઉઠીને લજજાથી નીચું મુખ રાખી બેઠી, તથા હાથ જોડીને તેણીએ ઉપાધ્યાયજીમહારાજને નમસ્કાર કર્યો. એવી રીતે પોતાની તે બેગમને તાવરહિત થયેલી જાણીને નવાબસાહેબે પણ ખુશી થઈ એકહજાર અસરફી (સુવર્ણના સિક્કા)