________________
પિકવિક ક્લબ
એક કલાક ચાલ્યા બાદ એ લેાકા રસ્તા ઉપરની એક વીશી આગળ આવ્યા. મકાનના બહારના દેખાવ ઉપરથી તે તદ્દન સામાન્ય – ભંગાર જેવી જ વીશી લાગતી હતી. વાડામાં એક રતૂમડા વાળવાળા માણસ ધૂળધમા કંઈ ગાડવાનું કામ કરતા હતા. તેને મિ॰ પિકવિક બૂમ પાડી –
-
· એહે – ય, અહીંથી ડિગ્લી ડેલ કેટલું દૂર છે ? ”
*
અહીંથી ડિંગ્સી ડેલ કેટલું દૂર છે, એમ ? સાતેક માઈલ ખરું. ” ‘રસ્તા સારા છે?”
''
૫૬
<<
એ પાછે! કામે લાગી ગયા.
રસ્તા સારા છે, એમ ? રસ્તા સારા નથી. ’’
ઃઃ
“અમારે આ ધેાડે! અહીં મૂકવે છે, મૂકીએ ? ’’ ઘેાડા અહીં મૂકવા છે, એમ ?’’
66
22 હા.
મિસસ એક ઊંચી સૂકી ખાઈ તરત નીચે દોડી આવી.
દ
ભલાં બાનુ, અમે આ ઘેાડા અહીં મૂકતા જવા ઇચ્છીએ
છીએ, ” મિ॰ ટપમને આગળ વધી એમની મેાહક લઢણુથી પૂછ્યું.
*
,,
આટલું કહી
“ અરે, પહેલાં ઊભી થઈ હતી. મારે કરી અંદર ચાલી ગઈ.
લાલ રંગના વાળવાળાએ બૂમ પાડી.
એ બાઈ આખી મંડળી તરફ તાકી તાકીને જોઈ રહી. પછી તેણે થાડે! વિચાર કરી લઈને જવાબ આપ્યા, “ના, ના ! મારે એ પંચાતમાં પડવું નથી.
,,
""
“ વંચાતા ? શાની પંચાત ? ” પકવિ નવાઈ પામી પૂછ્યું. એમ મૂકી ગયેલા ઘેાડામાંથી અમારે બહુ પંચાત સાંભળવું નથી. ” એમ કહી એ બારણું બંધ
""
“મારી આખી જિંદગીમાં આવી અસાધારણ વર્તણૂક કદી મેં
""
અનુભવી નથી, ” મિ॰ પિકવિક એટલી ઊઠયા.
