________________
૧૪૦
નિકોલસ નિકબી બંધ થઈ જાય. પણ આજકાલની દુનિયા એવી વિચિત્ર બનતી જાય છે કે ભલું પૂછવું!”
અને મિસ નંગની વાતનો પડઘો તેના ઉપગ્રહોએ પણ પોતપોતાની રીતે જોરશોરથી પાડ્યો. બિચારી કેટ આવતાંવેંત જ આમ મંડાયેલા આ બધા એકત્રિત હુમલાથી ભોંય ભેગી થયા જેવી બની ગઈ. પણ એટલામાં મૅડમે તેને આવેલી જાણીને પ્રદર્શનનો ઓરડો ગોઠવવામાં મદદ કરવા માટે ઉપર બોલાવી. આથી મિસ નંગે મેં બગાડીને જોરથી હોઠ કરડ્યા.
મૅડમ ખિન્ન થયા જેવી બેઠી હતી, અને તેના મિજાજનું પણ ઠેકાણું ન હતું. તેણે કૅટની તબિયત વિષે પૂછ્યું.
“બહુ સારી છે; મૅડમ આભાર,” કેટે જવાબ આપ્યો. “હું એવું કહી શકું તેમ હોત તો કેવું સારું!” મેડમ ગણગણી. “શું આપ પણ બીમાર છો ?” “બીમાર તો નહિ, પણ ભારે મૂંઝવણમાં તો છું જ.”
“એ સાંભળીને મને દુઃખ થાય છે, મૅડમ; શરીરની બીમારી તો સહન થઈ શકે, પણ મનની સહન કરવી વધુ મુશ્કેલ હોય છે.”
“હા, હા, બને બીમારીઓ સહન કરવા કરતાં તે વિષે વાતો કરવી વધુ સહેલી હોય છે. તું હવે આ ઓરડો કંઈક ઠીક ગોઠવી આપ, એટલે થયું,” મેડમે છાસિયું કર્યું.
કેટ પોતાને ઠીક લાગે તે રીતે આખો ઓરડો ગોઠવવા લાગી ગઈ. થોડી વારમાં બારણું ઊઘડયું અને પહેલાં મૂછોના આંકડા અને પછી મિ0 મેન્ટેલિનીનું આખું માં અંદર દાખલ થયું.
“મારું જીવન અને પ્રાણ અહીં છે કે?” “ના,” મેડમે જવાબ આપ્યો.
“અહા, સુંદર ફૂલદાનીમાં સજેલા સુંદર ગુલાબની પેઠે ખીલતી એ પોતે જ સામે બેઠેલી છે, અને એ એમ કેમ કહે છે? એનો ગોલામ” અંદર દાખલ થાય?”
