________________
અલીને ગાળિયે
૧૩૭ “પણ તું વેગથી ગાંડાની પેઠે દોડયે જતા બે ઘોડાઓને ગાળિયો નાખી અટકાવી શકે ખરો ? ”
અલીએ સહેજ હસીને જણાવી દીધું, રમતમાત્રમાં !
કાઉંટે હવે તેને ધ્યાન દઈને સાંભળવા કહ્યું, “થોડી વારમાં અહીં થઈને એક ઘોડાગાડી મારમાર કરતી પસાર થશે. ગઈ કાલે આપણે ખરીદ્યા હતા તે ઘોડા તેને જોડેલા હશે. તારો જાન જાય તે પણ એ ઘોડાઓને આપણા ઘરના બારણા પાસે તારે થોભાવવાના છે.”
અલી તરત જ સલામ કરી શાંતિથી બહાર ચાલ્યો ગયો. થોડે દૂર એક મોટો પથ્થર પડેલો હતો તેના ઉપર બેસી નિરાંતે પોતાની લાંબી ચુંગી પકડી તે ધુમાડાના ગોટેગોટા કાઢવા લાગ્યો.
કાઉટ બારીના પડદા પાછળ ઊભા રહી, કંઈક અધીરાઈ સાથે શું બને છે તે જોઈ રહ્યો.
પાંચેક વાગ્યાના અરસામાં દૂરથી વેગે દોડતી આવતી ગાડીનાં પૈડાનો ખડખડાટ સંભળાયો. બે ગાંડીતુર બનેલા ઘોડા, જાણે ભૂત વળગ્યું હોય તેમ, ફાટેલી આંખોએ અને મેએ બેફામ દોડતા હતા અને પાછળ ઘસડાતી ગાડીમાં એક સ્ત્રીની ચીસો ઉપર ચીસો સંભળાતી હતી. તેના ખોળામાં તેને આઠેક વર્ષનો પુત્ર છળી મરવાથી લગભગ બેભાન અવસ્થામાં ઊંધે મેંએ પડેલો હતો. કોચમેન લાચાર બની, કશા સાથે અફળાઈ બધાંના ભૂકા ક્યારે ઊડી જાય છે, તેની જ અસહાયપણે રાહ જેતે વલોપાત કરતા હતા.
યોગ્ય ઘડી આવતાં જ અલી પોતાની રાંગી વેગળી મૂકીને ઊભો થયો. ખિસ્સામાંથી તેણે પોતાનો ગાળિયો કાઢયો અને એવી સિફતથી નજીકના ઘડાના આગલા પગમાં નાખી દીધો કે થોડાં પગલાં ખેંચાયા બાદ તરત તે જમીન ઉપર ફસડાઈ પડ્યો. અલીએ તરત જીવ ઉપર આવી, બીજા ઘોડાનાં નસકોરાં પકડીને એવાં તો જોરથી ખેંચ્યાં કે તે વીફરેલો ઘોડો પણ માત્ર દુ:ખને માર્યો તેના સાથીની સાથે જ ગબડી પડ્યો. આ બધું આંખ મીંચતાંમાં જ બની ગયું; પણ તેટલી વારમાં તે
