________________
સંત પુનિત મહારાજ
૩ ધંધુકામાં પાછા ફર્યા – સત્સંગનો આધાર
લલિતાબહેનને પતિનું અવસાન વજાઘાત સમાન હતું, છતાં કઠણ હૈયું કરીને બાલકૃષ્ણના ઉછેરમાં લાગી ગયાં. જૂનાગઢ છોડીને વાલમ કુટુંબ વતન ધંધૂકામાં આવ્યું. “કાલ સવારે મારો બાલુ મોટો થઈ જશે અને દુઃખ દૂર થશે.' એવી આશા સેવતાં લલિતાબહેન કઠણ કાળજું કરીને દિવસો વ્યતીત કરતાં હતાં. સાસુ પાર્વતીમાની (તન-મનથી) સેવા કરતાં. તેમને જરાયે ઓછું ન આવે તેની કાળજી રાખતાં.
લલિતાબહેને નાના બાલકૃષ્ણને મંદિરે લઈ જવાનું ચાલુ રાખ્યું હતું. માતાના સંસ્કારને લીધે બાલકૃષ્ણની જીભે “જય શ્રીકૃષ્ણ' શબ્દ રમતો થઈ ગયો હતો.
સંસારનું દુઃખ ભૂલવા માટે લલિતાબહેન બાલકૃષ્ણને સત્સંગમાં લઈ જતાં. ધંધૂકામાં એક વાર રામાયણ-કથા થતી હતી. ભક્તિભાવે કથાકાર મધુર કંઠથી તુલસીની ચોપાઈઓ લલકારતા હતા. ‘સીતારામની જય' બોલનારો નાનકડો બાલકૃષ્ણ તેમને બહુ ગમી ગયો. તેને વ્યાસપીઠ પર બેસાડ્યો. બાલકૃષ્ણ પ્રેમથી રામનામની ધૂન બોલાવતો. બધા શ્રોતાઓ તેના પર પ્રસન્ન રહેતા. પ્રહૂલાદની માફક બાળમિત્રો ભેગા કરીને રામધૂન બોલાવવામાં બાલકૃષ્ણને અનેરો આનંદ આવતો. ઠીકરાંના મંજીરા બનાવી તાલબદ્ધ રીતે તે હરિધૂન ગાતો. પાર્વતીમા અને લલિતાબહેન બાલકૃષ્ણની ભકિત જોઈ પ્રસન્ન થઈ જતાં. ભાવસમાધિ
એક વાર બાલકૃષ્ણ મેડી પર એકલો રામધૂન બોલી રહ્યો
