________________
- ૩૭
પરંધામનો પરમહંસ ત્યાં આવી જતા હતા. જોકે વિનોબા બાપુનો સમય ઓછામાં ઓછો લેતા. બાપુનું તેડું આવે ત્યારે જ જતા. એમની વૃત્તિમાં જ એક પ્રકારની “અસંગવૃત્તિ” હતી. પ્રેમ સૌને માટે ભારોભાર, પણ વળગણ કોઈનું જ નહીં! મૂળે તો શંકરાચાર્યના શિષ્ય ખરા ને!
આમ ને આમ ૧૯૩૮ની સાલ આવી. શરીર પર પ્રવૃત્તિઓની અને પ્રયોગોની વધારે પડતી તાણ આવી. પરિણામે શરીર લથડ્યું. ગંભીર માંદગી આવી. વિનોબાએ તો પ્રભુ પાસે પહોંચી જવા બિસ્તરા-પોટલાં સકેલવા માંડ્યાં. એમનું ચિત્ત તો પ્રસન્ન હતું. શણગાર તો એમણે જનમ ધરીને જ શરૂ કરી દીધેલો. હવે તો સાજનને ઘેર જવાની જ વાર હતી!
પણ બાપુ એમ શેના જવા દે? ભાવિ વારસદાર જાહેર કરવાનો હતો. તેડું મોકલ્યું, કહ્યું:
“મારી પાસે રહો. હું તમારી ચાકરી કરીશ.' ‘‘તમે ઘણા બધા દરદીઓના દાક્તર! એમાં હું એક વધારાનો. એમાં મારું તો આવી જ બને!''
તો હવા ખાવાના સ્થળે જાઓ. મસૂરી, પંચગની, કાશ્મીર, હિમાલય. જ્યાં જવું હોય ત્યાં વ્યવસ્થા થઈ જશે.''
‘‘પવનારમાં જમનાલાલજીનો લાલ બંગલો ખાલી પડ્યો છે. ત્યાં જઈને રહીશ.'
‘‘હા, ગરીબો ક્યાં હવા ખાવાના સ્થળે જઈ શકે છે? પરંતુ પવનારમાં ચિંતન-મનન બધું બંધ કરવું પડશે. આશ્રમ-કામ, કોઈ ઉપાધિ ના રહેવી જોઈએ.” બાપુએ આદેશ આપ્યો અને વિનોબાએ પવનાર જતાં રસ્તે આવતા પુલ પર જ સંકલ્પ લીધો - સંન્યસ્ત સંવર્ત મયTI સંન્યસ્ત માં મેં છોડ્યું, મેં છોડ્યું
