________________
ઈસુવાણી
૮૫ ઘણા માણસોને બેકાર બેઠેલા જોઈ પૂછ્યું. ‘‘તમે કેમ કામ વગરના બેઠા છો ?'' “શું કરીએ ? આજે અમને કામ જ મળ્યું નથી.'' તેઓએ
જાઓ, મારી વાડીએ જઈને કામ કરે. જે વાજબી હશે તે હું તમને આપીશ.''
પછી જ્યારે સાંજ પડી ત્યારે તેણે મહેતાજીને બોલાવીને કહ્યું, “છેલ્લે આવેલા મજુરથી માંડીને દરેકને તમે એકેક આનો ચૂકવો.' આમ છેક સાંજે આવેલા મજૂરને પણ આનો આપ્યો અને જેઓ પહેલા આવ્યા હતા તેમને પણ આનો મળ્યો. એમને થોડા વધારેની આશા હતી એટલે તેઓ ફરિયાદ કરવા લાગ્યા,
આ તે કેવો ન્યાય ? અમે આખો દિવસ તડકો વેઠી કામ કર્યું તેનું મહેનતાણું છેક છેલ્લી ઘડીએ આવનારના જેટલું જ !''
ત્યારે જમીનદારે તેમને કહ્યું, ‘ભાઈ, મેં તારું તો કશું ઓછું નથી કર્યું ને ? તારી જોડે તો મારી બોલી એક આનાની જ થઈ હતી ને? તો પછી તારા હકનું લઈ તું તારે રાતે પડ. આ છેલ્લે આવેલાને હું ગમે તેટલું આપું! મારા પૈસાનો મને ઠીક લાગે તેમ ઉપયોગ કરવાનો મને હક નથી કે હું ઉદાર થાઉં તેથી તારી આંખ શું કામ દુખવી આવે ?''
આમ ઈશ્વરને ત્યાં છેલ્લો આવનારો પહેલો થાય છે અને પહેલો છેલ્લો થાય છે. કારણ ઘણા આવે છે, પણ અનુગ્રહના અધિકારી થોડા જ હોય છે.
એક ગામમાં દસ કન્યાઓ હતી અને તે બધી એક જ વરને પરણવા ઇચ્છતી હતી. અને તે વર ગમે તે ક્ષણે આવી પહોંચે
