________________
પુનરુત્થાન
૭૯ લઈને રહ્યા, તો આ તો ચપટીમાં ચોળી નંખાય તેવી માખીઓ ! મનમાં મૂંઝવણ છે, અપાર વ્યથા છે, અંધકારમય આવતી કાલ છે. ત્યાં અચાનક એક મૂર્તિ સામે આવીને ઊભી રહે છે, ““તમને શાંતિ હો ! પિતાએ જેમ મને મોકલેલો, તેમ હવે હું તમને મોકલું છું. તમે જે કોઈનાં પાપ માફ કરશો તો તે માફ થશે; તમે જો કોઈનાં પાપ ઊભાં રાખશો તો તે ઊભાં રહેશે.' સૌ સ્તબ્ધ છે, અવાક છે. પ્રાણનો સંચાર પણ જાણે સૌ અનુભવવાનું ભૂલી ગયાં છે.
પણ બારમાંનો એક શિષ્ય થોમસ હજી આ વાત સ્વીકારી શકતો નથી. એ કહે છે, “જ્યાં સુધી હું તેમના હાથે ખીલાનાં ચિહ્નો ન જોઉં ત્યાં સુધી હું કદી ન માનું કે એ આવનાર પ્રભુ ઈશુ છે.''
એક અઠવાડિયા બાદ શિષ્યો ફરી ભેગા થાય છે. બારણાં બંધ થાય છે, વાતાવરણમાં સ્તબ્ધ બેચેની છે, ત્યાં સૌ વચ્ચે આવીને ઈશુ ઊભા રહે છે, ““તમને શાંતિ હો.''
અને પછી થોમસને પોતાની પાસે બોલાવીને કહે છે, થોમસ, તારી આંગળી લાવ ! જે આ રહ્યા મારા હાથના જખમ ! અને મારા પડખામાં પણ તું આંગળી ઘાલ.' થોમસ તાજા દૂઝતા લોહીભીના જખમ જુએ છે અને અવશ બની પોકારી ઊઠે છે, ‘‘ઓ મારા પ્રભુ અને પરમપિતા !''
ત્યારે અત્યંત મૃદુતાપૂર્વક ઈશુ સંતવાણી કહે છે, ““થોમસ ! અશ્રદ્ધા ખંખેરી નાખ, શ્રદ્ધા રાખ ! તેં મને જોયો એટલે તને શ્રદ્ધા બેઠી, પણ જોયા વગર પણ જેઓ શ્રદ્ધાપૂર્વક માની શકે છે તેઓ ધન્ય છે !'',
