________________
:
૭૮
ભગવાન ઈશુ
મેરીને પણ કાંઈ સમજાતું નથી. કબર પાસે ઊભી ઊભી એ રડે છે. થોડી વાર કબર સામું નીચી નમીને જુએ છે તો જ્યાં શબ મૂકયું હતું તે સ્થાનના ઓશીકે અને પાંગતે સફેદ વસ્ત્રધારી બે અત્યંત તેજસ્વી દેવદૂત સમા કોઈકને જુએ છે. તેઓ એને પૂછે છે, ‘‘બાઈ, તું કેમ રડે છે ?''
‘‘કોઈ મારા પ્રભુને લઈ ગયું છે અને તેઓ કયાં છે તેની મને ખબર નથી.'' આટલું કહીને એ પાછી ફરે છે ત્યાં પાછળ ઈશુને ઊભેલા જુએ છે. પણ એને વિશ્વાસ નથી બેસતો કે આ એના પ્રભુ ઈશુ જ છે. ત્યાં શુ બોલે છે, ‘‘મેરી !’’
ઓળખાય છે, હા આ તો એ જ ! પણ ક્ષણ પાછી ફરે તે પહેલાં જ ઈશુ ફરી બોલી ઊઠે છે, ‘‘મને વળગીશ નહીં. હજી હું પિતા પાસે ઉપર ચાલ્યો ગયો નથી; પણ સૌને જઈને કહેજે કે હું આપણા સૌના પરમપિતા પ્રભુ પાસે ઉપર જઈ રહ્યો છું.'’
મેરી ઈશુના સૌ શિષ્યોને ઈશુના પુનરુત્થાનના ખબર આપે છે, પણ એમને વિશ્વાસ બેસતો નથી, કશું પલ્લું પડતું નથી. ભય અને આનંદની મિશ્રિત લાગણી અનુભવતાં સૌ બીજા સાથીઓને ખબર આપવા શહેર ભણી ઊપડે છે. ત્યાં રસ્તામાં અચાનક ઈશુ પાછા પ્રગટ થઈ બોલે છે, ‘‘કુશળ રહો !'' સ્ત્રીઓ પગે પડી ફરી ફરી પ્રણામ કરે છે, ત્યાં પાછા શબ્દો સંભળાય છે, ‘‘જાઓ, જઈને મારા ભાઈઓને કહો કે તેઓ ગેલિલ ચાલ્યા જાય. ત્યાં તેમને મારાં દર્શન થશે.'' અને વળી પાછા અદશ્ય !
'
એ જ સાંજે સૌ શિષ્યો બંધબારણે ભેળા થાય છે. હજી ફફડાટ છે, જીવ ઘણો વહાલો છે. કેરિશીઓ ઈશુ જેવાનો જીવ
