________________
ફૂસારોહણ તારવા નીકળેલો, પોતાને તો તારી શક્યો નહીં.'
છેલ્લે એના કૂસ પાસે એની મા મેરી, માસી, બીજી બે સ્ત્રીઓ અને બાર શિષ્યોમાંથી એક જ શિષ્ય યોહાન ઊભાં હતાં. જ્યુડાએ તો પાપ જીરવી ના શકાવાથી આપઘાત વહોરી લીધો હતો. ઈશુએ યોહાનને મેરુ તરફ ચીંધી કહ્યું : ““યોહાન, હવે આ તારી મા.' અને મેરીને કહ્યું, ““બહેન, હવે આ તારો દીકરે.''
દિવસ ઉપર ચત્યે જ જતો. ઈશુના જમણા પડખે પેલો રાંકડો ગુનેગાર દીમા હતો અને ડાબી બાજુએ ગેમા હતો. ગેમા હજી ઈશુને ગાળો ભાંડતો હતો, આથી દીમા બોલી ઊઠ્યો, “હવે છેલ્લી ઘડીએ તો ભગવાનનું નામ લે ! આપણે તો આપણા કરમે મૂઆ, પણ આ તો બચાડો સાવ નકામો થાંભલે ચઢ્યો છે !'' અને થોડી વારે ઈશુ તરફ વળીને કહે છે કે, ભાઈ, તારા સરગાપુરમાં તું દાખલ થાય ત્યારે મને ભૂલી તો નહીં જાય ને?''
““એ શું બોલ્યો ભાઈ, હું તને ખાતરી થી કહું છું કે આ ઘડીએ જ આપણા આ દેહના દંડ પૂરા થશે અને તું મારી સાથે પુણ્યલોકમાં હશે. આપણે વળી પાછા ભેળા ને ભેળા !'' અવાજમાં એ જ માધુર્ય, એ જ નવાઈ અને એ જ આત્મવિશ્ર્વાસ !
મધ્યાનનો સૂરજ પશ્ચિમ તરફ આગળ વધી રહ્યો હતો. ત્રણેક વાગ્યા હશે ત્યાં શરીરમાં જાણે શૂળ ઊપડી; ઈશુ મોટેથી બોલી ઊઠ્યા, ‘‘એલી, એલી, લમાં શભકથની ? હે મારા ભગવાન, ભગવાન ઓ મારા, તેં મને શું કામ છોડી દીધો ?'' આ પણ એક જ ક્ષણનો પરિતા૫, વળતી જ ક્ષણે પાછી જીત
