________________
ભગવાન ઈશું ધારા વછૂટે છે પણ મુખેથી ઉકાર સુધ્ધાં નીકળતો નથી. પેલા બીજા બે ગુનેગારોની ચીસાચીસે તો આકાશ ગજવી મૂક્યું છે. સ્ત્રીઓ પણ હૈયાફાટ રડે છે. તમાશો જોવા આવનાર કેટલાક યહૂદીઓ પોતાના દંભી આગેવાનોને માખણ લગાડવા હસતાં હસતાં ઈશુને મહેણાંટોણાં પણ મારે છે. બીજાને બચાવવા નીકળ્યો હતો, તે હવે તારી જાતને જ બચાવ ને ? તું તો ઈઝરાયલનો રાજા અને વળી ઈશ્વરનો દીકરો ! ઉતાર તારી જાતને હવે ફૂસ પરથી હેઠે !'' - ઈશુ એકેએક શબ્દ સાંભળે છે, પણ એના ચહેરા પરની એકે રેખા વંકાતી નથી. મહેણાંટોણાંની જ્યારે ઝડી વરસે છે ત્યારે છેવટે જાણે અંતરની ગુફામાંથી પ્રભુને આજીજીપૂર્વક પ્રાર્થે છેઃ “હે પરમ પિતા, આ લોકોને તું માફ કરજે; પોતે શું કરે છે તેનું તેમને ભાન નથી.''
માનવદેહ ધારણ કરીને થયેલી આવી ઉદાત્ત પ્રાર્થના પૃથ્વી પર આંગળીના વેઢે ગણાય તેટલી માંડ થઈ હશે. એમણે જે પ્રબોધ્યું હતું તે પાળી બતાવ્યું હતું. મૃત્યુના ઉંબરેથી અપાયેલો એમના જીવનસંદેશનો આ અર્ક હતો. આ જીવનસંદેશ એમના પોતાના લોહીના અક્ષરે લખાયેલો છે. માનવ પર પ્રેમ તથા ઈશ્વર પરની શ્રદ્ધાની પરાકાષ્ઠા આ વચનોમાં પડઘાય છે.
બે ચોરોને પણ આ જ રીતે ક્રૂસ પર ચડાવવામાં આવ્યા. ત્રણેયનાં ઉતારેલાં કપડાંનો ઢગલો કરી હરાજી બોલાવવામાં આવી અને થોડા ચોકીદારોને જીવ જાય ત્યાં સુધી પહેરો કરવાનો હુકમ આપી નાયક પાછો ફર્યો. તમાશગીરોનું ટોળું હજી પડખે જ ઊભું હતું. એમની ઠઠામશ્કરી ચાલુ હતી. “મોટો દુનિયાને
