________________
* ભગવાન ઈશુ નિસરણી અને ખીલા લઈ પાછળ ચાલે છે.
સૂરજ બરાબર માથે ચઢી ગયો છે. ઈશુના ચહેરા પર પરસેવાની ધારા વછૂટી છે. થોડાંક ડગ ભરે છે ત્યાં એનું શરીર લથડે છે. પેલો રાંક ગુનેગાર એકસરખો ઈશુને જોઈ રહ્યો છે. વ્યાકુળ થઈ એ બોલી ઊઠે છે, “ “બિચારાથી ઊપડે છે જ કયાં ?'' નાયક થોડી મદદ કરે છે, વળી બે ડગલાં ભરાય છે અને ઈશુ આભારની લાગણી વ્યક્ત કરે છે, ચક્કર આવતાં ઈશુ નીચે પછડાય છે.
પાછળ આવતા ટોળામાં કેટલીક સ્ત્રીઓ પણ છે. કદાચ એની શિષ્યા. તેમાંની એકે પોતાનો બુરખો કાઢી પાણીથી ભીંજવી ઈશના લોહી-પરસેવાથી ખરડાયેલા ચહેરાને લૂક્યો અને પોતાના પાલવ વડે પવન નાંખવા લાગી. થોડી વારે ઈશુએ આંખો ઉઘાડી. એ જ, આભારભીનું મીઠું નમન ! બધી સ્ત્રીઓ આ જોઈ હૈયાફાટ રડી ઊઠી. પોતાનાથી ક્રૂસ ઊંચકી શકાતો નથી એટલે નાયક સામું જોઈને ઈશુ કહે છે, “ભાઈ, હું તો આ ક્રૂસ વેઢારવા રાજી છું, મારો માંહ્યલો તો અડીખમ જ છે, પણ મારો માટીનો આ દેહ – આ પંડ જ નાદારી નોંધાવી રહ્યો છે.'
પછી સ્ત્રીઓ તરફ ફરીને બોલ્યો, “હે જેરુસલેમની સ્ત્રીઓ, તમે રડતાં હો તો મારા માટે ના રડશો. રડવું હોય તો તમારે માટે રડો, તમારાં સંતાન માટે રડો. દુનિયાની જે નાસ્તિકતા આજે મારો જીવ લઈ રહી છે તેનો તમારા ઉપર પણ પંજો પડશે. જેઓ તલવારના જોર પર દુનિયાનું રાજ કરવા નીકળ્યા છે તેઓને સ્ત્રીઓ અને બાળકોની દયા આવવાની નથી. એક એવો જમાનો પણ આવશે, જ્યારે વાંઝિયા સુખી ગણાશે.''
