________________
૬૮
ભગવાન ઈશુ ઈશુના હવાલદારોએ એનો લાલ ડગલો ઉતારી લીધો, બાકીનાં કપડાં પણ ઉતારી થાંભલા પર મૂકી લંગોટીભેર ઊભો રાખ્યો. એટલામાં બીજા બે ગુનેગારોને પણ લઈ આવવામાં આવ્યા. એમાંનો એક તો ભારે તોફાની હતો. એનાં કપડાં ઉતારતી વખતે તો એણે બચકાં ભરવાં જ શરૂ કરી દીધાં. બીજો ગરીબ હતો, એનાં ચીંથરાં ઉતાર્યા ત્યારે તો ભૂખડી બારસ જેવું એનું હાડપિંજર ચાડી ખાઈ ઊડ્યું અને એ ત્યારે બોલી પણ ઊડ્યો, “ભૂખ લાગી અને મેં ચોરી કરી એટલા કારણસર તમે સૌ મને ક્રૂસ પર ચઢાવશો ?''
પણ હુકમનું પાલન કરનારા ખરીદાયેલા ગુલામો શું કરવાના હતા? પણ જ્યારે સામેના બેરેકમાંથી એક સિપાઈને લાંબો ચામડાની વાધરીઓનો ગૂંથેલો અને દરેક શેડમાં જસતના કાંટા જડેલો કોરો લઈને આવતો જોયો ત્યારે તો એ નખશિખ કાંપી ઊડ્યો, ““ઓ બાપ રે, ભાઈસાહેબ, મારાથી આ નહીં ખમાય ? નહીં ખમાય ભાઈસાહેબ, મારાથી. મને બચાવો !''
- ત્યારે હળવે રહીને ઈશુએ તેના ખભા પર હાથ મૂકી કહ્યું, “ભાઈ, જગત આખાના દુઃખમાંથી બનાવેલી આ વાનગી છે. મન મજબૂત રાખીને, પ્રભુના નામે આપણે તે ભોગવી લેવી રહી.''
અવાજનું માધુર્ય પેલા રાંકના સમસ્ત અસ્તિત્વને હચમચાવી ગયું. આશ્ચર્યપૂર્વક પાછળ ફરીને જોયું તો ઈશુનો થાકથી લોથપોથ થયેલો લોહીલુહાણ ચહેરો દેખાયો. આંખોમાં આંસુ સાથે એ બોલી ઊઠ્યો, “તારા માથે પણ ઘણી વીતી લાગે છે, ભાઈ !'' પણ પેલો તોફાની ફરી પાછો ગરજી ઊઠ્યો, ““હા, હા, તું
