________________
૫૬
ભગવાન ઈશુ પ્રત્યુત્તરમાં મૌન ! એની આંખોમાંથી ઝરતી ગ્લાનિ અને કરુણા એ સહી ના શક્યો. લગભગ બરાડી ઊઠ્યો, ““ચૂપ બેઠો છે તે તે કરેલા ગંભીર ગુનાની શી સજા થઈ શકે તેનું તને ભાન છે ?'
“જે કાંઈ કહ્યું છે તે ખુલ્લેઆમ, પોકારી પોકારીને કહ્યું છે. મારે કશું સંતાડવાપણું નથી'' - ઈશુના શબ્દોની મક્કમતા દીવાલોને પણ વધી રહી.
પણ તે પયગંબરપણાની અને ઈશ્વરના સંદેશાની વાતો કરી યહૂદી ધર્મની નિંદા નથી કરી ?''
“એ મને શું કરવા પૂછો છો ? જેમણે મને સાંભળીને નવાજ્યો છે એમને પૂછો ને ?''
કેઆફના ક્રોધાગ્નિમાં આથી તેલ રેડાયું. એ ખુરશી ઉપર અડધો ઊભો થઈ ગયો. આ જોઈ પાસે ઊભેલા એક અધિકારીએ ઈશુના મોં પર જોરથી તમાચો લગાવી દીધો. “ધર્માચાર્યની સામે બોલે છે બેઅદબ ?''
ઈશુના કૂણા ફૂલ જેવા ચહેરા પર લોહીના ટશિયા ફૂટ્યા અને ધીરે ધીરે ટીપાં નીચે ટપકવા લાગ્યાં. હાથ બાંધેલા હતા એટલે મોં લૂછી શકાય તેમ નહોતું. છતાંય અત્યંત શાંતિપૂર્વક એ કહે છે, ““તમને જો ખરેખર એમ લાગતું હોય કે મેં અધર્મ તથા અસત્યનો સંદેશો ફેલાવ્યો છે તો તમે મારા પર ધોળે દહાડે, જમાતના પંચ સમક્ષ ખુલ્લી રીતે કામ કેમ નથી ચલાવતા ? સાક્ષીઓ કેમ રજૂ નથી કરતા?''
“ “અચ્છા, તારે સાક્ષીઓ જોઈએ છે ! વારુ ત્યારે જો, તું ધરાઈ જાય તેટલા સાક્ષીઓ હાજર થશે અને જમાતપંચ પણ
