________________
ધર્મચક-પ્રવર્તન ચાલ્યા આવતા હતા. એમની માંહોમાંહે ચર્ચા ચાલી રહી હતી કે, “ “ભગવાનના દુરબારમાં સૌથી વડું થાન કોનું હશે ? કોને પહેલું સ્થાન મળશે ?'' . . . ચાલતાં ચાલતાં સાંજ પડી અને મુકામ પણ આવી પહોંચ્યો. ઈશુએ હસતાં હસતાં એક શિષ્યને પૂછ્યું, 'કેમ રે, આજે રસ્તામાં શી ચર્ચામાં બધા ઊતરી પડ્યા હતા ?'
પેલો કશું બોલ્યો નહીં, એટલે ઈશુએ કહ્યું, ““જુઓ, જે કોઈને પ્રભુના દરબારમાં પહેલું સ્થાન જોઈતું હોય તે પોતાને હમેશાં છેલ્લો રાખે.''
એટલે ?'' ત્યારે ઈશુએ સામે આવેલા સ્વાગતાર્થીઓમાંથી એક બાળકને નજીક બોલાવ્યું અને એને ઊંચું ઉઠાવી કહ્યું, ““આ માસૂમ બાળકના હૃદય જેવું જેનું હૃદય પવિત્ર હશે, નમ્ર હશે એને પ્રભુના દરબારમાં પ્રથમ સ્થાન મળશે.''
લોકોને જાણે આ વ્યસન થઈ પડ્યું હતું કે ઈશુ જ્યાં જાય ત્યાં એની પાછળ જઈ એને ઘેરી વળવું. કશું જ ના કરવું હોય તોય બસ, એને જોયા કરવામાં પણ લોકોને કાંઈક અકથ્ય તૃપ્તિ અનુભવાતી લાગતી હતી. કોઈ ને કોઈ તો સાજુંમાંદું, લૂલુંલંગડું હોય જ ને સૌ ઈશુ પાસે પહોંચી જતા અને જેવા ઈશ પેલી માંદી – અપંગ વ્યકિતને માત્ર અડતા ત્યાં પેલી વ્યકિત સાજી થઈ જતી. સંવેદનશીલતાની પરાકાષ્ઠાને લીધે સ્પર્શમાં સંજીવન સંચરતું હશે તેમ લાગે છે. ચમત્કારના નામે આવી ઘટનાને તિરસ્કારી નાખવાથી કશું મેળવવાને બદલે ગુમાવવાનું જ છે. સૃષ્ટિ આ નરી નજરે દેખાય અને સીમિત બુદ્ધિથી
