________________
૩૪
ભગવાન ઈશુ ટોળું ગાયબ અને પેલી સ્ત્રી હજી જેમની તેમ એ જ સ્થળે માથું નીચું નમાવી ઊભી હતી. ઈશુ પેલી સ્ત્રીને સંબોધીને કહે છે, “બહેન, કેમ, ક્યાં ગયા બધા લોકો ? શું કોઈએ તને પથરો ના માયો?'' “ના પ્રભુ, કોઈએ નહીં.'
તો તું હવે તારે ઘેર પાછી જા. હું પણ તને સજા નથી કરતો, અને જો, હવે ફરીથી પાપ કરીશ નહીં.''
એમની દષ્ટિમાં જ એટલી બધી કરુણાનો ધોધ વહેતો કે એ પોતે જ પાપને ધોઈ નાંખવાનું શુદ્ધિકાર્ય કરતો હતો. પ્રાયશ્ચિત્તની પ્રેરણા આપે એવો પ્રબળ હતો. આ કરુણાનો ધોધ ! એટલે તો એ લોકોને કહેતા કે, “ “આપણે કદીય કોઈનો ન્યાય ના તોળીએ. ન્યાય તોળનાર પ્રભુ બેઠો જ છે. આપણો ધર્મ તો છે એકમેકને ચાહવાનો. ચાલો, આપણે પરસ્પર પ્રેમ કરીએ.'' ઈશુની આ પ્રેમ કરવાની શક્તિ એ જ છે એમની મોહિની. આ પ્રેમ કરવાની શક્તિ એ જ એમને મન પરમાત્મશક્તિ છે, અને એ શક્તિ હોવાને લીધે જ જીવનની કઠણમાં કઠણ પરિસ્થિતિમાંય એ અવિચલિત રહી શકે છે. એક વખતે મંદિરમાં લોકોને ઉદ્દેશીને એ કહે છે, ““હું જગતનો પ્રકાશ છું. જે કોઈ મને અનુસરે છે, તેને કદી અંધકારમાં અટવાયું નહીં પડે, એને જીવનનો પ્રકાશ લાધશે.''
ત્યારે એક ફેરિશીઓ બોલી ઊઠે છે, “આ કેવું? તમે પોતે જ તમારા માટે આવું કહો ? પોતાના પક્ષમાં પોતાની સાક્ષી, એની કાંઈ કિંમત ખરી ?''
ત્યારે અંતરના ગભારામાંથી જાણે એકેએક શબ્દ તોળાઈને
