________________
બાળસૂર્યની રતિમ આભા છે. કાન મંડાય છે તો આ તો એમનો જ ઈશુ કાંઈક બોલી રહ્યો છે. ધર્માચાર્યો એને કાંઈક પૂછે છે અને એ જુસ્સાભેર જવાબ વાળે છે. વળી પાછું એ પોતે પણ કાંઈક એવું પૂછી પાડે છે, જે સાંભળીને શાસ્ત્રીઓ અવાક થઈ જાય છે. ઘડીભર તો મા-બાપ બંને થંભી જાય છે, પણ વળતી ક્ષણે મા સફાળી એને સંબોધી બોલી ઊઠે છે કે, ““અરે બેટા, તું અહીં શું કરે છે? જો હું ને તારા બાપુ તો તને શોધવા માટે કેટકેટલી જગ્યા ખૂંદી વળ્યાં ?'
‘પણ મા, તારે મને બીજે શોધવો જ શું કામ જોઈએ ? શું તને ખબર નહોતી કે મારા પિતાના કામ અંગે હું અહીં જ હોઉં !'' . . .
“પિતા” એટલે પરમ-પિતાની સગાઈ લઈને જન્મેલા ઈશ્વર-બાળના આ બોલ મેરીને ત્યારે સમજાયા કે નહીં પ્રભુ જાણે; એ તો પૂજારીઓના ચડી ગયેલા, રોષે ભરાયેલા રાતાચોળ તોબરા જોઈને જ રઘવાયી થઈ ગઈ હતી. “ “ચાલ, ચાલ, હવે બહુ ડાહ્યો થતો.' – કહીને એને ખેંચી ગઈ.
મેરી બાર વર્ષના ઈશુને ખેંચીને લઈ જઈ પાછી કાળના ઊંડા ગર્ભાગારમાં સંતાઈ જાય છે. પ્રથમ બાર વર્ષની કાળગુફામાંથી નીકળેલું આ એક જ તેજકિરણ “મારા પિતાના કામ અંગે હું અહીં જ હોઉં ને ?' . . . સૂચવી જાય છે કે પિતાના કામની કશીક પૂર્વતૈયારી ચાલી રહી છે. વળી પાછો અંધારપટ પડે છે, નાનોસૂનો નહીં, ખાસ્સાં લાંબાં અઢાર વર્ષોનો ! આ અઢાર વર્ષ તેય પાછાં જીવનની જોબનાઈનાં અઢાર વર્ષ, જીવનનો સોનેરી કાળ! જ્યારે
