________________
૧. ઊતરતી રાતની ઊજળો ઓળો
દિવસ- રાતની અભિન્ન જેડીની જેમ પૃથ્વી પર વસતા આ માનવસમાજમાં અંધકાર અને ઉજાસ આગળપાછળ આવતા જ રહે છે. યુગે યુગે કુરુક્ષેત્રો રચાય છે, કૌરવ-પાંડવો જુદાં જુદાં નામદેહ ધારણ કરી અસત્ - સનાં યુદ્ધો ખેલે છે અને જીવનના અર્ક સમું કોઈ સત્ય સ્થાપિત કરી જવા માટે આકાશ અને વસુંધરાના કોઈક વહાલાંદવલાને પોતાના બલિદાનનું રક્ત ધરતી પર વહેતું કરવું પડે છે. માનવસમાજની આ કરુણ ગાથા છે. કાળચક્ર સતત ફર્યા જ કરે છે. સાથોસાથ માનવયાત્રા પણ સતત ચાલુ જ છે, પણ આગળ વધવાને બદલે જાણે એ ગોળ ગોળ જ ફર્યા કરે છે, તેવો ભ્રમ પેદા થઈ જાય છે.
આવો જ હતો એ કાળ - જ્યારે પૃથ્વી પર અંધારપટ છવાઈ ગયો હતો. રાતો તો ઘણીય અંધારી હોય છે, પણ કાળીચૌદશની રાત્રિ તો જાણે કાજળકાળો કામળો ઓઢીને જ પૃથ્વીને ઘેરી વળતી હોય છે. ઉજાશનું ક્યાંય કિરણ સુધ્ધાં ગોત્યે હાથ આવતું નથી. ચોમેરથી ઘેરી વળતા આવા અંધકારનાં મોજમાં માનવનો અંતરાત્મા પણ જાણે સાત પાતાળ હેઠળ સંતાઈને લપાઈ ગયો છે. અંધકારની આવી ઘેરી શ્યામલતામાંથી રસાઈને એક ઉજજવળતા આ પૃથ્વી પર પ્રગટ થાય છે, જેનું બહ્યાંતર સમસ્ત કેવળ પ્રભુતા અને કરુણાથી વીંટળાયેલું છે.
આ ઉજજવળતાનું નામ છે ઈશુ. લગભગ બે હજાર વર્ષ પહેલાં પૃથ્વી પર ભૂલા પડેલા આ પંખીના ટહુકે ટહુકે કેવળ પ્રભુનાં ગીત જ કરે છે. પૃથ્વી પર વસતા પોતાના
ઈ. ખ્રિ.- ૨
