________________
૩૦
શાંતિદાસ નગરશેઠ
સારંગ મલિકના સરદારને એક અનુચર દીવાનખંડમાં
લઈ ગયો.
પરિચારિકાએ તેનું સ્વાગત કર્યું.
એ પછી, સરદારને ખૂબ રાહ જોવી પડી. તેની ધીરજ ખૂટી. તે બૂમ પાડી ઊઠ્યો :
‘હું ક્યાં સુધી બેસી રહું?'
ખંડમાં માત્ર પરિચારિકા. તે શો જવાબ આપે? સરદારે કહ્યું : ‘હું અહીં બેસી રહેવા આવ્યો
નથી.’
કોઈ જવાબ નહિ.
સરદાર બૂમ પાડી ઊઠ્યો આ મારું અપમાન
:
છે!'
ત્યાં તરત જ પડદો ખસ્યો. પાનકુંવર દ્વાર મધ્યે આવીને ઊભો રહી. તેણે કહ્યું : ‘સરદાર, આ જંગલ નથી. આ મારું સદન છે. અહીં ઊંચા સાદે બોલવું એ અવિવેક છે.'
સરદાર બોલી ઊઠ્યો : મને સારંગ મલિકે મોકલ્યો
છે.'
બોલો, સારંગ મલિક તો અમદાવાદના કોટવાલ છે. તેમણે પોતાના સરદારને વિવેક શીખવ્યો નથી?' પાનકુંવર, સારંગ મલિકના દીકરાનાં લગ્ન છે. તારે લગ્નપ્રસંગે નૃત્ય કરવા આવવાનું છે.'
‘સરદાર, કોટવાલ સારંગ મલિકને જણાવશો કે
