________________
૨૪
શાંતિદાસ નગરશેઠ
શાંતિદાસ બેઠા હતા. તેમની ડાબી બાજુએ હાથીદાંતની સુંદર સંદૂકો પડી હતી, જમણી બાજુએ રૂપાના દાબડા પડ્યા હતા.
ગાલીચાની ફરતે જુદા જુદા સુંદર બાજઠ પર અકબર અને બીજાં બધાં બેઠાં હતાં.
શાંતિદાસે સર્વપ્રથમ એક દાબડો ઉઘાડ્યો. આંગળીઓ પર ધારણ કરવાની સુવર્ણ મુદ્રિકાઓ એ દાબડામાં હતી. કોઈ મુદ્રિકામાં સાચાં મોતી ઝળહળી રહ્યાં હતાં. કોઈ મુદ્રિકામાં કીમતી હીરા ઝગમગી રહ્યા હતા. શાહજાદી તો મુદ્રિકાઓ જોઈ આશ્ચર્યચકિત બની ગઈ. કઈ અને કેટલી મુદ્રિકાઓ પસંદ કરવી એ તે નક્કી ન કરી શકી. બેગમ સાહેબાના મનની પણ સ્થિતિ આવી હતી. આખરે દસ મુદ્રિકાઓ શાહજાદીએ પસંદ કરી, પાંચેક મુદ્રિકાઓ બેગમ સાહેબાએ લીધી.
આ પછી, પોતાના અંગરખાના ઝભ્ભામાંથી શાંતિદાસે નાની એક સોનાની દાબડી કાઢી. તેનું ઢાંકણું ઉઘાડ્યું. તેમાં રહેલી મુદ્રિકાને જોતાં જ સૌને અચરજ થયું. મુદ્રિકામાં એવું નંગ ઝળાંહળાં થાય કે આંખો અંજાઈ ગઈ. શાંતિદાસે મુદ્રિકા સાથે દાબડી અકબરના ચરણો આગળ ધરી દીધી. તે ધીમા સ્વરે એટલું બોલ્યો : “જમાઈને આપવા માટે આ મુદ્રિકા છે.”
હવે શાંતિદાસે બીજા બે દાબડા ઉઘાડ્યા. તેમાં કાંડા પર પહેરવાની પહોંચી હતી. હાથના પંજા પર
