________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
જનાનાખાનામાં જયવંતી “શમશાદ'ના નામે ઓળખાવા માંડી. બેગમ સાહેબા શમશાદ!
ત્યારે અકબર, બેગમ શમશાદ અને ત્રણ વર્ષનો શાહજાદો સલીમ અમદાવાદ આવ્યાં હતાં. ભદ્રના કિલ્લામાં તેમનો મુકામ હતો.
કોઈ એક દિવસે પાલખીમાં બેગમ શમશાદ અને શાહજાદો સલીમ સરખેજ જઈ રહ્યાં હતાં. તેમને સરખેજનું સરોવર જોવું હતું. તેમની સાથે રક્ષક તરીકે પાંચેક ઘોડેસવારો પણ હતા.
બેગમ શમશાદના રસાલા પાછળ બે અશ્વોથી જોતરેલી ગાડીમાં શેઠ શાંતિદાસ પણ જઈ રહ્યા હતા.
ત્યાં અચાનક વાહકોએ પાલખીને નીચે મૂકી દીધી. * શાંતિદાસને આશ્ચર્ય થયું. તેઓ ગાડીમાંથી નીચે ઊતરી ગયા. તેઓ પાલખી પાસે આવ્યા. તેમને જાણવા મળ્યું : પાલખીના ચાર વાહકો પૈકી એક વાહકનું આરોગ્ય અચાનક બગડ્યું. તેને ચક્કર આવી રહ્યા હતા. સહીસલામતી ખાતર તેણે સર્વને ત્યાં રોકાઈ જવા વિનંતી કરી. પાલખીને ધીમેથી જમીન પર મૂકી દેવામાં આવી.
ત્યારે બેગમ શમશાદના કાને એ શબ્દો પડ્યા :
બહેન, આપને હું મારી ગાડી આપું છું. આપ તેનો ઉપયોગ કરો.”
બેગમ શમશાદને આ સઘળા શબ્દોમાંથી માત્ર એક જ શબ્દ સંભળાયો : “બહેન..!'
