________________
वासुदेव चरित्र-लोभाकर अने लोभानंदीनी कथा छे."1 तेणे आवां वचनो कह्यां तो पण ते लोभी वणिकोए तेने तुंबडं पाछु आप्यु नहीं, पछी ते तेमने त्यां स्तंभित करी दई मान सहित पोताना स्थान तरफ चाल्यो गयो..
आ वखते लोभाकरनो पुत्र गुणवर्मा ग्रामांतर गयेलो ते त्यां आवी चड्यो. तेणे ते बधी वात सांभळी अने ते बंने वणिकोने तेवी रीते स्तंभित थयेला नजरे जोया, ते पछी तेणे पेला पुरुषने शहेरनी अंदर शोध्यो; पण ते तेने मन्यो नहि. पछी तेणे शहेरमा रहेला बधा मंत्रवादीओने बोलाव्या. तेमणे पोतपोताना मंत्रोनो उपचार कर्यो; परंतु तेथी उलटी पीडा वधवा लागी. लोभथी जरा पण गुण थतो नथी, पण उलटो अवगुण थाय छे. पछी ते पुत्रे विचार कर्यो के, "यस्मादुतिष्ठते वह्निस्तस्मादेवोपशाम्यति" "जेमांथी अग्नि उठे, तेनाथी ज ते अग्नि शमे छे, तेथी हुं ते पुरुषने ज मनावीने शोधी लावू. परंतु ते पुरुष क्यां चाल्यो गयो हशे अने क्यां रहेलो हशे, ते जाणवामां नथी. तथापि हुं पूछतोपूछतो माळव देशमा जाउं अने जे माणस तेने ओळखतो होय, तेने साथे लउं." आ प्रमाणे विचारी तेणे तेने ओळखनारा एक माणसने साथे लीधो अने ते तेनी शोध करवा चाल्यो. मार्गमां विश्रांति लीधा वगर चालतो पेलो माणस मांदो पडी गयो. पछी पोते ते माणसने छोडी एकलो श्याममुख बनी दुःखी थई चालवा लाग्यो. रस्तामां आगळ चालतां एक मोटुं नगर जोवामां आव्यु. परंतु ते नगर । निर्जन हतुं, तेथी तेणे आश्चर्य पामी तेमां प्रवेश को. त्यां कोई प्रदेशमां एक सुंदर पुरुष तेना जोवामां आव्यो. तेणे 'सखेदबुद्धिवाळो तुं कोण छे?' एम प्रश्न कर्यो. ते पुरुष बोल्यो. "हुँ एक साहसिक विदेशी पुरुष छु. मार्गमां चालतां आ नगर जोई में तेमां हमणां ज प्रवेश कर्यो छे." तेणे पूछ्युं. "आ कयुं नगर छे. ते शून्य केम छे अने तुं अहिं एकलो केम रह्यो छे?" ते पुरुष बोल्यो. "आ नगरनो वृत्तांत प्रथमथी सांभळो." नागरिकोथी मनोहर, शत्रुना गणे नहीं जोयेलु अने रमणीय लक्ष्मीना वासस्थानरूप आ कुशवर्द्धन नामे सुंदर नगर छे. आ नगरमां नामथी अने बळथी शूर नामे दानी राजा हतो. तेने जय अने विजयचंद्र नामे बे पुत्रो हता. काळक्रमे राजा शूर कालधर्मने पाम्यो, एटले मोटो भाई जय पिताना राज्य उपर आव्यो. ते राजानो बीजो पुत्र विजयचंद्र ते हुं पोते ज छु. हुं अहंकारने लईने ते वखते आ मारा नगरमांथी नीकळी गयो. भमतो-भमतो हुँ एक वखत चंद्रावती नगरीना उद्यानमां आवी चड्यो. त्यां विद्यासिद्ध एवो कोई विद्वान् पुरुष 1. अतिलोभो न कर्तव्यो, लोभं नैव परित्यजेत् । अतिलोभाभिभृतस्य, चक्रं भमति मस्तक।।६६३|| श्री विमलनाथ चरित्र - चतुर्थ सर्ग
261