________________
धनशानी कथा लोकमां एषणासमितिने सदा पाळनारो छे अने ते सिवाय, जे वापरे छे, ते साधु विराधक छे. अटवी, रोग तथा दुकाळना भय वगेरेमां तेओनी अंदर कदि अतिचार होय छे, तो तेनी आलोचना करवाथी (ज्ञानी गुरु मुखे आलोयण लेवाथी) पवित्र थवाय छे. जल, अन्न, खाद्य के स्वाद्य जो सचित्त होय, तो ते धनशर्मानी जेम प्राणनो अंत थाय, तो पण मुनि ग्रहण करता नथी. ।।९७६ ।।
धनशर्मानी कथा __उज्जयिनी नगरीमा पूर्वे धनमित्र नामे एक श्रीमान् उत्तम वणिक रहेतो हतो. तेने शत्रुओथी रहित एवो धनशर्मा नामे पुत्र हतो. एक वखते गुरुनी पासेथी आ संसारने असार जाणी ते सत्कर्मथी प्रख्यात थयेला धनमित्रे पोताना पुत्र धनशर्मानी साथे दीक्षा लीधी. एक समये ते साधु धनमित्र पुत्र सहित गच्छनी साथे भयंकर ग्रीष्मऋतुमां पृथ्वी उपर विहार करता करता कोई अटवीमां तेओ आवी पड्या, त्यां सर्व साधुओ क्षुधा तथा तृषाथी आकुळव्याकुळ थई गया. तेओमां सर्वथी लघु धनशर्मा विशेष पीडा पामवा लाग्यो. तृषाने लईने तेनो कंठ सुकाई गयो. ते रस्तामां चाली शक्यो नहि, तेथी ते पाछळ रही चालवा लाग्यो. तेनो पिता धनमित्र पुत्रना मोहथी तेनी साथे रह्यो. ते क्षुल्लक मुनि जेम मंदमंद चाले तेम तेनो पिता तेनी आगळ चालतो, कारण के तेने ते पुत्र प्राणथी पण वधारे वल्लभ हतो. तेवामां निर्मळ जळवाळी एक नदी रस्तामां आवी. जेम रोगी अमृतना संचयने जोई खुशी थाय, तेम साधु ते नदीने जोई खुशी थयो. मुनि धनमित्रे कयुं, "वत्स जल पी, के जेथी तारा प्राण बचे अने हमणां ज तुं मुनिओना साथमां चालवाने समर्थ थई शके." आ प्रमाणे कही मुनि धनमित्र नदीने पेले पार जई झाडनी ओथे छूपाई रह्या. कारण के जेथी पोतानो पुत्र मुनि धनशर्मा नदीनुं जळ पीतां शरमाय नहि. पछी मुनि धनशर्मा नदीमां पेठो अने अंजलिमां जळ लीधुं, तेवामां तेने आ प्रमाणे विचार आव्यो-"आ जळना एक बिंदुमां जिनेश्वरदेवे कहेला असंख्याता जीवो सदा होय छे अने तेमां घणां त्रस जीवो प्रत्यक्ष रह्या छे. हे जीव, तुं हाल प्राणातिपात विरतिनुं व्रत लई तारा एक जीवने माटे ते असंख्याता जीवोने केम मारे छे? अरे आत्मा आQ अकृत्य-नठारु काम करवाथी कांई कल्पांत सुधी जीवातुं नथी अने ग्रहण करेला व्रतनुं खंडन करवाथी कल्पांत तो थाय ज छे. मारा स्नेहमूढ पिता जो के जल पीवानी आज्ञा आपे छे परंतु सर्वज्ञ, वचन उल्लंघन करवू नहिं." आ प्रमाणे भावना भावी मुनि धनशर्माए अंजलीमांथी जळ छोडी दीधुं अने पछी ते नदीने बीजे तीरे गया. श्री विमलनाथ चरित्र - तृतीय सर्ग
201