________________
૩૪૬ ૪૬ ગુજરાતી ભાષાનું બૃહદ્ વ્યાકરણ
‘ઈ’ અને ‘ઉના ઉચ્ચાર કરતાં એ” અને “ઓના ઉચ્ચાર કમળ છે. એમાં “ઇ” અને ઉના ઉચ્ચારમાં કરવી પડે છે તેટલી જીભ ઊંચી કરવી પડતી નથી. આથી ઘણું શબ્દોમાં “ઇનો “એ” અને “ઉને “એ” થાય છે.
ઈને એ વિમીત (મ)-અપ. વડ–બહેડું are-ડેમ વીડિશ (g. . ૨. વીટિયા)-પેઠે પિત્ત –પ્રા. પિત્રો-પેંડો–પડે, પિ विष्टि
૩ર૪ (૩ ) ઉકેલવું) વિરા–વેરાગ
સીમન્ત–સંતીથી વિતરિત–વેંત
| કિંશુ-કેસુડાં
નીદ્ર-નેવ
ઉને “અ” કાબર
સુક્ષ:-સલખણે પુન: પણ
૩વન-(૫) અજવાળું ગુરુવ-કુટબ
T:-પડીઓ વિદ્યુત-વીજ(બી)
પુરુષોત્તમ-પરાતમાં ગુણ-ગણ
વન–સકન (ગ્રામ્ય)–સુકન મનુષ્ય-માણસ
| (વર્ણવ્યત્યય) ચૂથ:-જ
મગુહ–અગરૂ (સવર્ણ સ્વરને નિયમ) સુહા -કુર -સુરંગ
ગગુરવર્તિ-અગરબત્તી કુવાડકાળ
પુશ-ગ-(ગરવી ગુજરાત),ગરવા પુર-ધર (ધરથકી=આરંભથી) કુસુમ–કસુંબે મુર-મુગટ મુહૂર્ત–મહુરત, મુરત
ગુ –ગૂગળ ૩ –ઉંદર
મુવી–ોડું–ગળો રૂપાશ્રય:–અપાસરે
મુર:-મહો-મોડ (રવરવ્યત્યય)
