________________
૫૧૦
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ
પ્રાપ્ત થયેલા યશસંચયરૂપી ક્ષીરસમુદ્રને સહૃદયી સજ્જ પ્રસંસાના મેરુ વડે મથે છે. એ વખતે એમાંથી ફીણને જે વિરાટ રાશિ ઉત્પન્ન થઈને ઊછળે છે તે આકાશમાં પહોંચીને ચન્દ્રમંડળ બની જાય છે અને તે ફીણના આજુબાજુ ફેંકાએલાં બિન્દુઓ તારા બની જાય છે. એ સમુદ્ર તરંગોના કલ્લેબની લીલા કૈલાસ વિગેરે પર્વ અનુભવે છે.
[९४४] काव्यं दृष्ट्वा कवीनां हृतममृतमिति,
સ્વ: સાંનિશા खेद धत्ते तु मूर्ना मृदुतरहृदयः,
सज्जनो व्याधुतेन ॥ ज्ञात्वा सर्वोपभोग्यं प्रसृमरमथ,
તાત્તિપીપૂરમ્ | नित्यं रक्षापिधानानियतमतितरां,
મોતે જ તેિને II જ્યારે સજન આત્મા કવિનું કાવ્ય જુએ છે ત્યારે તેને એમ લાગે છે કે, અહો ! આણે તે દેવેનું અમૃત ચારી લીધું લાગે છે! રે! હવે દેવે શું પશે? આવી શંકા પડતાં કમળહૃદયી તે સજ્જન ખિન્ન થઈ જાય છે. પણ જ્યારે એને ખબર પડી કે કાવ્યની કીતિના અમૃતનું ઊમટેલું પૂર માત્ર કવિઓને જ નહિ કિન્તુ સર્વને અર્થાત દેવેને પણ ભેગાવી શકાય તેવું છે. ખૂબ વિરાટ એનું સ્વરૂપ છે. એની ઉપર કેઈની માલિકી નથી કે કશું ય ત્યાં
