________________
૩૨૮].
[આત્મસિદ્ધિ અનુશીલના
જ્ઞાની સ્વયં તો મત કે દર્શનના આગ્રહી હોતા નથી. સાથે સાથે તેમની દૃષ્ટિમાં પણ કોઈ જીવ, મત કે દર્શનના ભેદવાળો હોતો. નથી. પૂજ્ય ગુરુદેવશ્રી કહેતા કે, “શરીરમાં એક વાળાની બિમારી થાય છે, ત્યારે તે વ્યક્તિની પીડા અસહ્ય હોય છે. જો એક વાળાની બિમારીવાળો એટલો દુઃખી હોય, તો જે મતવાળો, દર્શનવાળો તથા આગ્રહવાળો વગેરે અનેક “વાળો” જીવ કેટલો દુઃખી હશે?” તેથી સર્વપ્રથમ દરેક પ્રકારના પક્ષપાત છોડીને સદ્ગુરુના યોગમાં રહીને તત્ત્વોપદેશ પ્રાપ્ત કરવો જોઈએ. જ્યારે જીવમાં મત તથા દર્શનનો ભેદ દૂર થઈ જાય છે, ત્યારે તે અભેદ આત્માને અનુભવી, અભેદ એવા શુદ્ધ સમકિતને પણ પામે છે.
સદ્ગુરુને લક્ષ્યમાં લેતા, પોતે એ વાત ભૂલી જવી જોઈએ કે હું જેન છું કે હિંદુ છું કે મુસ્લિમ છું. એટલું જ નહિ પણ હું હિંદુસ્તાની છું કે પાકિસ્તાની છું એવો ભેદ પણ ન રહેવો જોઈએ. કાળાંતરે તે જીવ સદ્ગુરુ દ્વારા બોધ પામીને પોતાને મનુષ્ય કે અજ્ઞાની પણ માનતો નથી. કારણ કે શુદ્ધ સમક્તિરૂપ બોધ પરિણમ્યા બાદ દરેક જીવ પોતાને આત્મા જ માને છે. જ્યાં સુધી માત્ર ભેદદષ્ટિ હોય છે ત્યાં સુધી એમ સમજવું કે સદ્ગુરુને લક્ષ્યમાં લીધા નથી. સદ્ગુરુને લક્ષ્યમાં લેવાનો અર્થ એમ નથી કે સદ્ગુરુને દેખવા. ખરેખર સદ્ગુરુના સમાન શુદ્ધ સમકિત પ્રગટ થાય ત્યારે સદ્ગુરુને લક્ષ્યમાં લીધા એમ કહેવાય છે.
અદાલતમાં પણ વાદી તથા પ્રતિવાદી એમ બે પક્ષ હોય છે. જ્યારે તે બે માંથી એક ઝુકી જાય છે, ત્યારે પક્ષપાત પણ ઝુકી જાય
