________________
સેનું વરસવા લાગે છે!
૧૯ “વાહ, દાનત તે પૂરેપૂરી સાફ છે; પરંતુ તે પાર પડે એવી કશી આશા જણાતી નથી.”
“આજે નહિ તો કાલે તો પાર પડશે જ; અને હુંય ચારે તરફથી જાળ ચોક્કસ કર્યા પહેલાં તેને ફાંદવા જાઉં એવો ગમાર નથી. ગઈ કાલ રાત કરતાં આજે સવારે હું એને અંગે વિશેષ માહિતગાર બન્યો છું. અને હું મારું એ અધૂરું જ્ઞાન એવી રીતે વાપરવાનો છું કે જેથી તે એને પૂરું જ માની લે! અને ખરી વાત તો એ છે કે, કામિની કે કાંચન કે બંનેય વાનાં મળવાની મને સહેજે આશા ન હોત, તો આ જંગલમાં મેં એક ડગલું પણ ન ભર્યું હોત; કારણકે, આપણી આ મુલાકાત સદંતર જોખમ વિનાની છે, એમ હું જરાય માનતો નથી. પણ હવે આપણે અંદર પેઠા જ છીએ, તો આપણે હિંમતભેર આગળ વધવું જ રહ્યું.”
તેઓ હવે જંગલ જેવા બની ગયેલા બગીચાને ઓળંગીને ભવનના દ્વારથી થોડાં ડગલાં જ દૂર રહ્યા હતા. એટલે તેમને પોતાની વાતચીત બંધ કરવી પડી. ટ્રેસિલિયનને તેથી લૉમ્બૉને કહેલાના જવાબમાં તેને કંઈક વિશ્વાસ બેસે એવો જવાબ ગોઠવવો ન પડ્યો.
લેમ્બોર્ને ભવનનું મહાદ્વાર હિંમતથી ખટખટાવ્યું. એક કરતાં વધારે વખત ખટખટાવ્યા બાદ દરવાજામાંનું લોખંડના સળિયા જડેલું એક નાનું ચોખંડું બાકું ઉઘાડીને એક નોકરે તેમને બરાબર જોઈ લીધા, અને પૂછ્યું, “શું કામ છે?”
“સરકારી કામે માસ્ટર ફોસ્ટરને તરત મળવું છે,” લેમ્બૉર્ને જવાબ આપ્યો.
નોકર એ સંદેશો લઈને માલિકને કહેવા ગયો તે દરમ્યાન ટ્રેસિલિયને લેમ્બોર્નને કહ્યું, “પણ તમે મળ્યા બાદ કયું સરકારી કામ બતાવશો, વારુ?”
અરે, એક વખત અંદર પેસીએ પછી એ બધું તો જોઈ લેવાશે.” થોડી વારમાં નેકર પાછો આવ્યો અને તેણે આગળા ઉઘાડીને તેમને અંદર લીધા. એક કમાનદાર રસ્તામાં થઈને તે ચોખંડા આંગણામાં દાખલ થયા. તેની ચારે બાજુ ઇમારત ગોઠવાયેલી હતી. કમાનની સામે બીજું બારણું હતું, તે પેલાએ ઉઘાડયું અને આ બંનેને અંદર લીધા.
પથ્થરની ફરસબંધીવાળા એ બેઠકખાનામાં સાદું અને જૂની ઢબનું થોડુંક ફર્નિચર હતું. બારીઓ ઊંચી તથા કમરાના છાપરા સુધી પહોંચતી
