________________
સેનું વરસવા લાગે છે! અક્કડ બની ગયો હશે, પણ મારી બે આંખની શરમ હજુય ભરશે, એમ મને લાગે છે.”
કન્ઝર ગામ પોતે તો ટેકરી ઉપર સારી જગાએ આવેલું છે. તેની પાસેના ઝાડીભર્યા મોટા પાર્ક વચ્ચે જેમાં ટૉની ફોસ્ટર રહેતો હતો તે પ્રાચીન મૅન્શન આવેલ હતો. પાર્કમાં મોટાં મોટાં ઝાડ હતાં – ખાસ કરીને પ્રાચીન વિરાટ કવૃક્ષો. તેમની લાંબી ડાળીઓ એ ભવનની આસપાસની ઊંચી દીવાલોની ટોચ સુધી લંબાતી હતી. એ પાર્કની આસપાસ પણ જંગી દીવાલ હતી અને તેમાં પેસવાના જૂના દરવાજા ઉપર જંગી ખીલાનાં માથાં જડેલાં હતાં.
ૉમ્બૉર્ને એ દરવાજો જોઈને તરત જ કહી દીધું કે, “પેલો બેટો બકાલ ઘૂસી ગયેલો એટલે ટૉનીએ જે બહારનો આ દરવાજો અંદરથી બંધ રાખ્યો હશે, તો માઠી વલે થશે!” પણ એણે સહેજ ધકેલ્યો એટલે દરવાજો જૂનાં મિજાગરાં ઉપર સહેજ ઊઘડ્યો.
અંદર મોટાં મોટાં વિશાળ ઝાડ ઉપરાંત જે કંઈ ઝાડવાં હશે, તે સંભાળ ન રખાયાથી ઝાડી જેવાં જ બની ગયાં હતાં. માત્ર બંને બાજુ વૃક્ષોની કિનારવાળો જે ઍવન્યૂ-રસ્તો હતો, તે જવાય-અવાય એવો રહેલો હતો જોકે, જુદી જુદી બાજુએ જવાના જે આડરસ્તા વચ્ચે આવતા, તેમનાં મેં તો લાકડાંના ઢગલાથી કે ઝાંખરાંથી બંધ જ થઈ ગયેલાં કે કરી દીધેલાં હતાં.
સૂર્ય માથે આવેલ હતો છતાં આ જંગલમાં એવું અંધારું હતું કે લેમ્બોર્ન જ બોલી ઊઠયો, “મા”ળું જાણે વરુના મોંમાં પેઠા હોઈએ એવું લાગે છે. પણ એ બેટાએ જાણી જાઈને, કોઈ મુલાકાતી ન આવે તે માટે જ, બધું આમ ઘનઘોર થવા દીધું છે. કારણ, હું ઓળખતો હતો તે ઍન્થની ફેસ્ટર હોય, તે કયારનું આ બધું લાકડું તેણે કપાવીને વેચી ખાધું હોત, અને તે પોતે એ પૈસા લઈને લંડન મજા કરવા ઊપડી ગયો હોત.”
“તો શું, એ એવો ઉડાઉ હતો?”
“હાતે, અમારા બધા જેવો જ! પણ માળે એકલપેટો જબરો; બીજા કેઈના પેટમાં એના પૈસાનું ટીપુંય જાય તો એના પેટમાં ગયેલું પણ બળી જાય. અત્યારે પણ કેવી બોડ બનાવીને મહીં પેસી ગયો છે, જુઓને !” પિ૦- ૨
