________________
૧૪૦
પ્રીત કિયે દુઃખ હેય” “આમ કેમ કરો છો, માસ્ટર બાઉયર, તમે મને ઓળખે છે કે નહિ? આ મારો મિત્ર-અનુયાયી છે.” લિસેસ્ટરે કહ્યું.
“આપ નામદાર મને ક્ષમા કરશો; પણ મને ચોક્કસ હુકમ મળેલા છે, તે પ્રમાણે જ મારે કરવાનું છે.”
“મૂરખ માણસ, તે લૉર્ડ સસેકસના માણસને તો અંદર પેસવા દીધો, અને મારું ખામુખા અપમાન કરે છે?” લિસેસ્ટર ગુસ્સાથી તપી જઈને બોલ્યો.
મારા લૉર્ડ, માસ્ટર રેલે તો હવે રાણીજીની નોકરીમાં આવી ગયા છે, એટલે તેમને એ હુકમો લાગુ પડતા નથી.” બાઉયરે નમ્રતાથી જવાબ આપ્યો.
હરામખોર, કતદન માણસ !” લિએસ્ટર ત્રાડી ઊઠ્યો; “પણ યાદ રાખજે કે, જેણે તને આ પદે ચડાવ્યો છે, તે તને ત્યાંથી ઉતારી પણ શકે છે – તું આ પદ ઉપર વાંદરવેડા કરવા હવે વધુ રહેવાનો નથી, એ જાણી
રાખ. ”
સામાન્ય રીતે લિએસ્ટર જેવો નીતિકશળ અને વિચારીને વર્તનારો માણસ આમ મગજ ન ગુમાવે. તે એકલો હવે અંદર પેઠો અને આજે ખાસ વધુ ઠઠારો કરીને તથા પોતાના રાજ્યના બહાદુર તથા સમજદાર ઉમરાવો અને રાજપુરુષોથી ઘેરાઈને તૈયાર રહેલી રાણીને વંદન કરી એક બાજુ ઊભો રહ્યો. રાણીએ અદાથી તેના વંદનને જવાબ વાળ્યો અને પછી વારાફરતી સસેકસના મેં સામે તથા લિસેસ્ટરના મોં સામે જોવા માંડ્યું.
પણ એટલામાં બાઉયર ત્યાં ધસી આવ્યો અને રાણીજીની સામે ઘૂંટણિયે પડ્યો
રાણીએ તરત પૂછ્યું, “આ શું? તારે અત્યારે વંદન કરવા આવવાને વખત છે, બાઉયર?”
મારાં માલિક તથા સમ્રાજ્ઞી, હું એટલે પૂછવા આવ્યો છું કે, મારી ફરજો બજાવતી વેળા મારે આપ નામદારના હુકમો માનવાના છે કે અર્લ ઑફ લિસેસ્ટરના? કારણકે, હમણાં જ, આપના હુકમ મુજબ તેમના એક અનુયાયીને મેં અંદર દાખલ ન થવા દીધું એટલે તેમણે નાખુશ થઈ, જાહેરમાં જ મને પાયમાલ કરી નાખવાની ધમકી આપી છે.”
