________________
PA છ05
છે
સુબંધુ નામે સાર્થવાહ. પોઠ ભરીને ત્યાંથી જાય. રસ્તે પાણી માટે કૂવા પાસે ગયે. રુદન સાંભળ્યું ને બાળક તથા પેલા પુરુષને બહાર કાઢ્યા. બંનેને ખવરાવું-પીવરાવ્યું. પેલે મુસાફર અને સાર્થવાહને કહે, “આ બાળક તેજસ્વી છે. તમે તેને ઉછેરે, કેળવો. પ્રેમ એવો ન હોવો જોઈએ કે પિતાનાંને પાછાં પાડે!'
સાર્થવાહને સંતાન નહોતું. મુસાફરને ખૂબ ધન આપ્યું, અને બાળકને લીધે પોતાની પત્નીને સોંપ્યો. બાળકનો વિનય જોઈ જતે દહાડે એનું નામ વિનયંધર રાખ્યું.
વિનયંધરને સારી સોબત થઈ, મુનિજનોને પરિચય થયો. મુનિજને કહેઃ “પ્રભુચરણમાં–પ્રભુસેવામાં માણસનો ઉદ્ધાર છે.'
વિનયંધર પ્રભુસેવામાં લાગી ગયો. એક વાર લાખેણે ધૂપ આવ્યો. વેચે તે અતિ અમૂલખ ભાવ મળે. પણ વિનયંધર તો ધૂપ લઈ ધૂપદાણામાં ભરીને પ્રભુ પાસે ગયે, ને અભિગ્રહ કર્યો કે ધૂપ જલે ત્યાં સુધી પ્રભુ સન્મુખ કાયોત્સર્ગ ઊભા રહેવું. તાકડે સર્પ આવ્યો. ભરડો નાખ્યો, પણ વિનયંધર વ્રતમાંથી ન ચળે. એ સર્પ કઈ દેવતા હતો. એણે વિનયંધરને ગારુડી મંત્ર આપ્યું.
રત્નરથ નામે રાજા. ભાનુમતી નામે કન્યા. બાગમાં ફરતાં કન્યાને કાળાંતરે નાગ ડો. ભલભલા ગારુડીથી વિષ ન ઊતરે. એ વખતે વિનયંધર ત્યાંથી નીકળ્યા. એ કહે, “રાજકન્યાને હું જીવિત આપીશ.” રાજા કહે, તે હું તને અર્ધ રાજપાટ આપીશ.” વિનયંધરે મંત્ર ભણ્યો. કન્યા બેઠી થઈને બોલીઃ “જેણે મને પ્રાણ આપ્યા, એને આ પ્રાણ અર્પણ!”
