________________
પ્રકાશનું પર્વ
હૃદય, તું ન દેમાં મગ્ન છે. તારી આસપાસ દીપકની હારમાળા છે. તારા થાળમાં ઘીથી મહેકતી મીઠાઈઓ છે. ફટાકડા ફૂટી રહ્યા છે. શરણાઈઓમાંથી જીવનમસ્તીનાં ગીત રેલાઈ રહ્યાં છે. પરમાનંદની વાંસળીના સૂરોથી વાતાવરણ મત્ત છે. તું એ આનંદમાં મગ્ન છે.
પણ આમ જે : આ આનંદની દાદીએ જ, તારાથી થોડે દૂર, માનવહૃદય રડી રહ્યું છે એ તરફ તારી નજરે જાય છે ? એની પાસે નથી ભેજનના થાળ કે નથી દીપમાળ; નથી ફટાકડા કે નથી આનંદના ઉલાસ, માત્ર આંસુએ ની ધારથી એનું ભોજન પાત્ર છલકાઈ રહ્યું છે. અકય વેદનાથી એને માનવદેહ સળગી રહ્યો છે. વેદનાની ભઠ્ઠીમાં સળગતા એના આત્માને હૂંફાળું આશ્વાસન આપનાર કઈ જ નથી. રણની એકલતામાં રુદન કરતા એ અસહાય હૃદયને સહાય કરવી એ શું તારે ધર્મ નથી ? માનવ આત્માઓએ સજેલી વિપત્તિમાંથી આવા દુઃખી હૃદયને ઉગારવું એ શું તારું કર્તવ્ય નથી ?
