________________
-
a.
પ્રકાશને દ્વારે
જ
E
વર્ષની વિદાય વેળાએ પ્રકાશ સામે ઊભું છું, અને વિચાર આવે છે: દિવસે મહિનામાં અને મહિનાઓ વર્ષમાં ફેરવાઈ ગયા. આજે હવે વર્ષ પણ વિદાય લઈ રહ્યું છે. કાળચક કેવું અવિરત ફરી રહ્યું છે. આ મહાકાળની ભયંકરતાને પ્રછન્ન રાખવા નિસગે એના પર હતુઓના વિવિધ પ્રકારનાં ફૂલની અને ફળોની રમણીયતા મૂકી. માનવી આ ઉપરનો દેખાવને, હતુઓની આ રંગલીલાને જોવામાં એટલે તો તલીન અને મગ્ન થઈ જાય છે કે કાળચક્રની વિકરાળ ગતિને ય એ જોઈ શકતા નથી. પણ માનવી જુએ કે ન જુએ, એ તો જીવનના દિવસે કાપી જ રહ્યું છે.
એક વર્ષ પૂર્ણ ધૂઈ ગયું ! હા, ત્રણસેં ને સાઠ દિવસ વીતી ગયા! પણ પ્રગતિ શી કરી? સ્થળને વિકાસ સિવાય બીજે શે વિકાસ સાથે ? પ્રકાશ સામે મૌનભાવે મીટ માંડી નમ્રભાવે ઊભું છું –એટલા માટે કે કાંઈક ઉત્તર મળે, કાંઈક માગ મળે, કાંઈક નૂતન દષ્ટિ મળે. ઊંડાણમાંથી ઉત્તર આવે છે: “જીવન એ માત્ર સ્વપન નથી, જાગૃતિ છે; એ માત્ર ધમાલ નથી, વ્યવસ્થા છે; એ કલહભયો કટુ શબ્દ નથી, લયભર્યું સંગીત છે. આ જાગૃતિને, આ વ્યવસ્થાને, આ સંગીતને જીવનમાં પ્રગટાવવા જીવનદરબારના દ્વારે આશાભર્યા નયને ઊભો છું. જોઉં છુંઃ સંવાદમય સંગીતમાં જાગૃતિનું પરોઢ કયારે પ્રગટે છે !
