________________
પ૬
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી ! લગાવે સુપ્રસિદ્ધ વકતા મુનિ ચંદ્રપ્રભસાગરજી...લગાવે.”
અલ્યા, પણ મુનિ થયે એટલે મૌન રહેવાનું છે અને એમાંથી સમય મળે ત્યારે કંઈક બોલવાનું છે. પણ આ
મુનિ” એને સમજાયું નથી એટલે એને આગળ વિશેષણ લગાડવું પડે છે.
એટલે ખરી વાત તે એ છે કે, જે આપણે ઊંડા ઊતરીને વિચારીશું તે ખ્યાલ આવશે કે, આપણે બાહ્ય વાતમાં બહુ રમીએ છીએ. એટલા બધા રમતા થઈ ગયા છીએ કે ઘરમાં જવાનું મન થતું નથી.
પેલું નાનકડું છોકરું ધૂળમાં ઘર બનાવે, રમત રમ્યા કરે, ફર્યા કરે, બહાર ખાય, બહાર રખડે, પણ એને યાદ આવતું નથી કે, મારી મા ત્યાં વાટ જુએ છે. બિચારી, મા બેલાવી રહી છે, એણે રસેઈ બનાવી છે. મારે નાહવાનું છે, દેવાનું છે, ખાવાનું છે–એની કશી ખબર પેલા છોકરાને નથી. એ તે એક રમતમાંથી બીજી રમત, બીજીમાંથી ત્રીજી, ત્રીજીમાંથી ચોથી અને એમ ને એમ રમતમાં લીન બનતે જાય છે. - એટલી બધી એણે રમત માંડી છે કે, એ એમાં જ મગ્ન બની ગયું છે. મા રાહ જુએ છે, ખાવા માટે બેલાવે છે, બધું તૈયાર છે, છતાં બાળકને તે કશું યાદ આવતું નથી.
જ્ઞાનીઓ કહે છે કે, પ્રભુરૂપી માતા પણ તારી પ્રતીક્ષા કરે છે. તને બેલાવે છે: “તું અંદર આવ; અને તું તને અનુભવ, પરંતુ એ તે એ મેહમાં અને બાહ્ય જીવમાં લાગી ગએલે છે કે તે એવું સતત ઝંખ્યા જ કરે છે મારું
