________________
૫૦.
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! કહે છે, “રેજની ટેવ પડી એટલે પહેરવો પડે છે. જે માણસ કાયમ કાંડે ઘડિયાળ બાંધતે હોય છે એને ઘડિયાળ ન બાંધી હોય ત્યારે હાથ ખાલી ખાલી લાગે છે. બહાર નીકળે ત્યારે એને પિતાને ગમતું નથી. એટલે, આજે વસ્તુઓ એવી વિચિત્ર રીતે આપણા ઉપર ચઢી બેઠેલી છે કે એના વિના જાણે આપણે સારા લાગતા નથી.
ભરત ચકવતી કહે છે કે આ આંગળી હીરા–પન્નાથી શોભતી હતી તે આજે કેમ આવી લાગે છે? આહા...વીંટી મારાથી નહોતી શોભતી હું વીંટીથી શોભતે હતે.
એમને વિચાર આવ્યઃ “મારા પિતા ભગવાન ઋષભદેવ! એમને એક પણ અલંકાર નથી. જેને એકે દાગીને નથી, જેને એકે વૈભવ નથી, છતાં પણ એવા શેભે છે કે જગતના દેવાધિદેવ બની રહ્યા છે. એ દેવાધિદેવને ઈન્દ્રના ઈન્દ્રો પણ આવીને નમી રહ્યા છે.
“આહા....એ કેવા અને એક વીંટીથી શેભનારે હું કે? વગર વીંટીએ શોભનારા મારા એ મહાન પિતાને હું આ પુત્ર?”
પછી ઊંડાણથી વિચાર કર્યો કે, આ દેહ પણ એક અલંકાર છે. એ પણ મને શોભાવનારી ચીજ છે. મારે આત્મા તે દેહ વિના પણ રહી શકે છે.”
આહા...બસ એ તે ચિત્તનની પાંખે આરૂઢ થયા. એ ભાવનામાં ચડ્યા અને એ ભાવનામાં એવા એકાકાર બન્યા કે એને એ અરિસા ભુવનમાં રાગ કરવાને બદલે ત્યાગ કરી કેવળજ્ઞાન પામી ગયા.
