________________
૪૬
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી !
શકે નહિ, અને જે પહેર્યાં પછી કોઈ દિવસ આપણને છેડે
નહિ.'
દાગીનાની શરત બહુ આકરી હતી. એવા દાગીના કયાંથી લાવવા ?
ગુરુએ જોયુ કે શિષ્યમાં જબરી ઝંખના જાગી છે.
મસ, ઝંખના જાગી એટલે બેડો પાર. બીજને ઝંખના થાય કે હવે બહાર નીકળવુ છે, એટલે કોઈ પણ ભાગે એ નીકળવાનું જ. પછી ભલે આ ઋતુમાં કે આવતી ઋતુમાં; પણ એ ધરતીની મહાર નીકળીને જ જંપવાનું,
સમ્યકત્વ એટલે આત્માની ઝંખના. ‘ મારું સ્વરૂપ શું ? હું કોણ ?’—આવી ઝંખના જેને જાગી એના બેડા પાર થઈ જવાના, હા, સમ્યષ્ટિ જીવને સાત-આઠ ભવ તે બહુ વધારે થઈ જાય છે.
ગુરુએ શિષ્યને કહ્યું : ‘હા, છે એવા દાગીનેા. આવે દાગીના ભરત ચક્રવતી એ પહેર્યાં હતા, એવા દાગીના મહાસતી સીતાએ કહેર્યાં હતા, એવા દાગીના મહાસતી મદનરેખાએ પહેર્યા હતા! ’
એ દાગીના કયા હશે? વીટી હશે ? બાજુબંધ હશે ? ગળાના હાર હશે ? નવસેરિયા હાર હશે? ના, એક પણ અલકાર શિષ્ય કહી એવી લાયકાત ધરાવતા ન હતા....ત્યારે ? ગુરુમહારાજે ઉત્તર આપ્યા ‘શીલ—શિયળ ’. તમે જો શીલના દાગીના પહેર્યાં હેાય તે તમને જ્ઞાનીઓ પણ જુએ. એ માટે તે આપણે ત્યાં કહેવાય છે : ' યંત્ર
:
