________________
રત્નત્રયી
૧૫૩
ભગવાનના ભક્તો પાગલ લાગે, કારણ કે એ પિતામાં ખોવાઈ ગયા છે, સતની પાછળ પાગલ થયા છે, વાત કરતાં પણ એને ભગવાનનું સ્મરણ આવે છે.
જ્ઞાન અને ચારિત્ર દર્શન વગર નકામાં છે. પહેલાં દર્શન થવું જોઈએ. ભગવાનને જોઈને મનમાં અહેભાગ્ય લાગવું જોઈએ. એમ થાય કે આ ભગવાન મારા આત્માનું પૂર્ણ રૂપ છે. કષાને લીધે તેમને અધૂરે અંશ છું. તે હું પૂર્ણના ધ્યાનથી પૂર્ણ બનું એવી લગન, એવી રુચિ મને થવી જોઈએ.
મંદિરમાં ભગવાન કાંઈ એમ જ નથી દેખાતા. અંદર ભૂખ લાગવી જોઈએ, તે ભગવાન દેખાય.
જેટલી ભૂખ તીવ્ર એટલી રસઈ મીડી, જેટલી ભૂખ ઓછી એટલી રસોઈ ફિક્કી.
હું આત્મા–અનંત શક્તિને સ્વામી–આ દેહમાં સમાઈને નાનકડી દુનિયામાં કેમ ભરાઈ બેઠે છું? હું, કે જે આ જન્મની પહેલાં પણ હતું, અને આ મરણની પછી પણ રહેવાને છું તે મરવાની ભીતિમાં કેમ ગભરાઈ બેઠો છું ! મૃત્યુ કેનું ? દેહનું કે આત્માનું? દેહ મરે, આત્મા તરે દેહ પડે, આત્મા ચઢે. એવા શાશ્વત આત્માની શ્રદ્ધા એ જ સમ્યગદર્શન......... આ સમ્યગદર્શનથી તે જીવન મીઠું અની જાય.
ચાણક્ય નાને હતે. એને ઘેર સાધુ વહોરવા આવ્યા. બાળકના દાંત જેઈને સાધુના મેં પર સુંદર મિત આવ્યું. માએ કારણ પૂછ્યું. સાધુએ બાળકના દાંત જોઈને કહ્યું કે,
