________________
આજના યુગમાં
૧૦૩ મનમાં નિર્મળતા અને નિર્દોષતાને સંચાર થાય. થોડા વરસો બાદ ચિત્રકારેએ એક દુષ્ટ પુરુષનું ચિત્ર તૈયાર કર્યું અને તે માટે એક ભયંકર ચહેરાવાળા માણસને પણ શોધી કાઢયો. એની કૂર આંખે, વિકરાળ ચહેરે, ફૂલેલું નાક, ઊપસેલાં હોઠ એવાં તે બિહામણુ હતાં કે ચિત્ર જોતાં ધૃણ અને તિરસ્કારના ભાવ જાગ્રત થાય! પછી એક પ્રદર્શનમાં એ બંને ચિત્રોને તેણે સાથે બાજુ બાજુમાં મૂક્યાં. બને ચિત્રે એકબીજાથી વિરુદ્ધ પ્રકારનાં ચિત્રો હતાં. એક દિવસ એક માનવી તે પ્રદર્શન જેવા આવ્યો, અને ચિત્રો જોતાં જોતાં પિલાં બે ચિત્રોની પાસે આવી પહોંચે. પિલાં બે ચિત્રો જોઈને તે તે પિકે પોકે રડવા જ લાગે. એને રડતે જોઈને તેની આસપાસ માણસનું ટોળું જામી ગયું અને તેને રોકવાનું કારણ પૂછતાં તેણે પિતાનું મેટું બંને હાથે વડે ઢાંકીને કહ્યું કે આ બંને ચિત્રો ભિન્ન ભિન્ન વ્યકિતના નથી પણ એક જ વ્યક્તિનાં છે, અને તે વ્યક્તિ અન્ય કઈ નથી પણ હું પોતે જ છું. આ બંને ચિત્રો જોઈ મારા ભૂતકાળના સ્વરૂપની વર્તમાન સ્વરૂપ સાથે સહેજે સરખામણી થઈ ગઈ અને તે વિચારે હૃદયને આઘાત થયે. હું રહું છું મારા પતનને. આજે આપણે આપણી જાતને જ ભૂલી ગયા છીએ. પણ આજના વિજ્ઞાનયુગમાં સૌથી મોટામાં મોટી જરૂર તે આપણે આપણી જાતને જ ઓળખવાની છે. આધ્યાત્મિક શિક્ષણ માણસને સ્વના દર્શન તરફ દોરે છે, અને તે જ જ્ઞાન સાચું જ્ઞાન છે.
