________________
૧૨૮ .
ભવનું ભાતું એને લાગ્યું કે એની સાધના પૂરી થઈ છે. કલાકારને આનંદ એના સર્જનની પૂર્ણતામાં છે. - શાન્તનુને મૃગયા શેખ દિનપ્રતિદિન વધતું જતું હતું એના શિકારરસની વાત દૂર દૂર સુધી પ્રસરી હતી. કેટલાક કવિઓ તે એના આ કલા-કૌશલ્યનાં કાવ્યો રચતા અને એની વીરતાને બિરદાવી ઈનામ મેળવતા.
એક શિકારીએ આવી કહ્યું, - “મહારાજ! અહીંથી ઠીક ઠીક અંતરે એક શારંગ વન છે. વૃક્ષોની ઘટા એવી જામી છે કે, ત્યાં દિવસે પણ અંધારું લાગે. લાતમંડપે સૂર્યકિરણને જમીનને અડવા જ દેતાં નથી, વચ્ચેથી એ જ ઝીલી લે એટલા ગાઢ છે.
“આ વનમાં મૃગલા, સસલાં, ડુકકર અને ચિત્તાનાં ટોળેટોળાં મુક્ત રીતે પરિભ્રમણ કરે છે. આપના રાજ્યમાં જેમ પ્રજા નિર્ભય થઈ ફરે છે, તેમ ત્યાં આ પશુઓ અભય થઈ વિહરે છે.
. “શારંગ વનમાં આપ શિકારે પધારે તે કઈ ઓર રંગ જામે. માતેલાં આ મદમત્ત પ્રાણીઓને ખબર પડે, કે ના હજુ વિશ્વમાં વધનારા અને ચલ લક્ષ્યને ભેદીને શિકાર કરનારા વીરે પણ જીવે છે.”
શાન્તનુ તે આનંદમાં આવી ગયું. એણે તરત હુકમ કર્યો. કરો તૈયારી ત્યારે, આપણે શિકારી ટોળીને સજજ કરે, આપણુ ચારણ કવિઓને પણ સાથે લે. એ પણ ભલે જુએ મારુ શિકારકૌશલ્ય અને ભલે રચે એનાં મહાકાવ્ય !”
શિકારીઓના વૃંદ સાથે શાન્તનું શારંગ વનમાં આવી
