________________
૧૧૬
ભવનું ભાતું વિલાસ ઉડાવો અને એને જીવનરસ ચૂસે. એ રમકડું જૂનું થાય તે એને રાજમહેલમાં પડયું રહેવા દે, અને બીજું નવું ઊચકી લાવો.
પિતાજી! આમ તે તે જુઓ, આ રાજાઓનાં અંતઃપુર એટલે નારીનાં સંગ્રહાલય ! મારે આવા સ્વછંદી રાજાઓના સંગ્રહાલયના સભ્ય બનવાની જરાય ઈચ્છા નથી.
મેં તે નિર્ણય કર્યો છેઃ “જે મારા વિચારોને સત્કારે, મારું કહ્યું સાંભળે, એક પત્નીવ્રતની પવિત્ર ભાવનાથી બંધાય એ કઈ સ્વતંત્ર છતાં સંયમી સાથી મળે તે જ લગ્ન કરવાં, નહિ તે આજીવન કૌમાર્યવ્રત પાળવું.”
પિતાની પુત્રીની પ્રજ્ઞા પૂર્ણ વિચાર સ્વાતંત્ર્યની આ ઉજજવળ ભાવનાથી જહુરાજાને આનંદ તે થયે, પણ સાથે સાથે ચિન્તાની એક ઝીણું રેખા એના મુખ પર આવીને દેડી ગઈ
આ પુરુષ મળે ક્યાંથી? પણ એ હિમ્મત ન હાર્યા.. એ આશાવાદી હતા. એમણે ચારે તરફ ત મેકલ્યા અને રાજકુમારોને તેડાવ્યા.
દેશ દેશથી પ્રતાપી અને પ્રાણવાન કુમારે આવ્યા. એમને સૌને રૂપસૌન્દર્યના ભારથી લચી પડતી ગંગા ગમી, પણ એની આ આકરી શરત કેઈનેય ન ગમી.
કુમારે માનતા કે સ્ત્રી એ તે સુંદર વ. સારું લાગે ત્યાં સુધી જરૂર ધારણ કરવું પણ જૂનું થાય તે તે બદલવું જ જોઈએને? એક જ વસ્ત્રને આખી જિંદગી પહેરી રાખવું, એવી શરત તે વળી સ્વીકારાતી હશે ?
